گر سیه کردی تو نامه‌ی عمر خویش ** توبه کن زانها که کردستی تو پیش

عمر اگر بگذشت بیخش این دمست ** آب توبه‌ش ده اگر او بی‌نمست

بیخ عمرت را بده آب حیات ** تا درخت عمر گردد با نبات

جمله ماضیها ازین نیکو شوند ** زهر پارینه ازین گردد چو قند

سیاتت را مبدل کرد حق ** تا همه طاعت شود آن ما سبق 2225

خواجه بر توبه‌ی نصوحی خوش به تن ** کوششی کن هم به جان و هم به تن

شرح این توبه‌ی نصوح از من شنو ** بگرویدستی و لیک از نو گرو

حکایت در بیان توبه‌ی نصوح کی چنانک شیر از پستان بیرون آید باز در پستان نرود آنک توبه نصوحی کرد هرگز از آن گناه یاد نکند به طریق رغبت بلک هر دم نفرتش افزون باشد و آن نفرت دلیل آن بود کی لذت قبول یافت آن شهوت اول بی‌لذت شد این به جای آن نشست نبرد عشق را جز عشق دیگر چرا یاری نجویی زو نکوتر وانک دلش باز بدان گناه رغبت می‌کند علامت آنست کی لذت قبول نیافته است و لذت قبول به جای آن لذت گناه ننشسته است سنیسره للیسری نشده است لذت و نیسره للعسری باقیست بر وی

بود مردی پیش ازین نامش نصوح ** بد ز دلاکی زن او را فتوح

بود روی او چو رخسار زنان ** مردی خود را همی‌کرد او نهان

او به حمام زنان دلاک بود ** در دغا و حیله بس چالاک بود 2230

سالها می‌کرد دلاکی و کس ** بو نبرد از حال و سر آن هوس

زانک آواز و رخش زن‌وار بود ** لیک شهوت کامل و بیدار بود

چادر و سربند پوشیده و نقاب ** مرد شهوانی و در غره‌ی شباب

دختران خسروان را زین طریق ** خوش همی‌مالید و می‌شست آن عشیق

توبه‌ها می‌کرد و پا در می‌کشید ** نفس کافر توبه‌اش را می‌درید 2235

رفت پیش عارفی آن زشت‌کار ** گفت ما را در دعایی یاد دار

سر او دانست آن آزادمرد ** لیک چون حلم خدا پیدا نکرد

بر لبش قفلست و در دل رازها ** لب خموش و دل پر از آوازها

عارفان که جام حق نوشیده‌اند ** رازها دانسته و پوشیده‌اند

هر کرا اسرار کار آموختند ** مهر کردند و دهانش دوختند 2240

سست خندید و بگفت ای بدنهاد ** زانک دانی ایزدت توبه دهاد

در بیان آنک دعای عارف واصل و درخواست او از حق هم‌چو درخواست حقست از خویشتن کی کنت له سمعا و بصرا و لسانا و یدا و قوله و ما رمیت اذ رمیت و لکن الله رمی و آیات و اخبار و آثار درین بسیارست و شرح سبب ساختن حق تا مجرم را گوش گرفته بتوبه‌ی نصوح آورد

آن دعا از هفت گردون در گذشت ** کار آن مسکین به آخر خوب گشت

که آن دعای شیخ نه چون هر دعاست ** فانی است و گفت او گفت خداست

چون خدا از خود سال و کد کند ** پس دعای خویش را چون رد کند

یک سبب انگیخت صنع ذوالجلال ** که رهانیدش ز نفرین و وبال 2245