خر ز هر سو مرکب تازی بدید ** با نوا و فربه و خوب و جدید

زیر پاشان روفته آبی زده ** که به وقت وجو به هنگام آمده 2370

خارش و مالش مر اسپان را بدید ** پوز بالا کرد کای رب مجید

نه که مخلوق توم گیرم خرم ** از چه زار و پشت ریش و لاغرم

شب ز درد پشت و از جوع شکم ** آرزومندم به مردن دم به دم

حال این اسپان چنین خوش با نوا ** من چه مخصوصم به تعذیب و بلا

ناگهان آوازه‌ی پیگار شد ** تازیان را وقت زین و کار شد 2375

زخمهای تیر خوردند از عدو ** رفت پیکانها دریشان سو به سو

از غزا باز آمدند آن تازیان ** اندر آخر جمله افتاده ستان

پایهاشان بسته محکم با نوار ** نعلبندان ایستاده بر قطار

می‌شکافیدند تن‌هاشان بنیش ** تا برون آرند پیکانها ز ریش

آن خر آن را دید و می‌گفت ای خدا ** من به فقر و عافیت دادم رضا 2380

زان نوا بیزارم و زان زخم زشت ** هرکه خواهد عافیت دنیا بهشت

ناپسندیدن روباه گفتن خر را کی من راضیم به قسمت

گفت روبه جستن رزق حلال ** فرض باشد از برای امتثال

عالم اسباب و چیزی بی‌سبب ** می‌نباید پس مهم باشد طلب

وابتغوا من فضل الله است امر ** تا نباید غصب کردن هم‌چو نمر

گفت پیغامبر که بر رزق ای فتی ** در فرو بسته‌ست و بر در قفلها 2385

جنبش و آمد شد ما و اکتساب ** هست مفتاحی بر آن قفل و حجاب

بی‌کلید این در گشادن راه نیست ** بی‌طلب نان سنت الله نیست

جواب گفتن خر روباه را

گفت از ضعف توکل باشد آن ** ورنه بدهد نان کسی که داد جان

هر که جوید پادشاهی و ظفر ** کم نیاید لقمه‌ی نان ای پسر

دام و دد جمله همه اکال رزق ** نه پی کسپ‌اند نه حمال رزق 2390

جمله را رزاق روزی می‌دهد ** قسمت هر یک به پیشش می‌نهد

رزق آید پیش هر که صبر جست ** رنج کوششها ز بی‌صبری تست

جواب گفتن روبه خر را

گفت روبه آن توکل نادرست ** کم کسی اندر توکل ماهرست