تا بدیدم روی عزرائیل را ** باز آوردی فن و تسویل را

گرچه من ننگ خرانم یا خرم ** جانورم جان دارم این را کی خرم 2625

آنچ من دیدم ز هول بی‌امان ** طفل دیدی پیر گشتی در زمان

بی‌دل و جان از نهیب آن شکوه ** سرنگون خود را در افکندم ز کوه

بسته شد پایم در آن دم از نهیب ** چون بدیدم آن عذاب بی‌حجاب

عهد کردم با خدا کای ذوالمنن ** برگشا زین بستگی تو پای من

تا ننوشم وسوسه‌ی کس بعد ازین ** عهد کردم نذر کردم ای معین 2630

حق گشاده کرد آن دم پای من ** زان دعا و زاری و ایمای من

ورنه اندر من رسیدی شیر نر ** چون بدی در زیر پنجه‌ی شیر خر

باز بفرستادت آن شیر عرین ** سوی من از مکر ای بس القرین

حق ذات پاک الله الصمد ** که بود به مار بد از یار بد

مار بد جانی ستاند از سلیم ** یار بد آرد سوی نار مقیم 2635

از قرین بی‌قول و گفت و گوی او ** خو بدزدد دل نهان از خوی او

چونک او افکند بر تو سایه را ** دزدد آن بی‌مایه از تو مایه را

عقل تو گر اژدهایی گشت مست ** یار بد او را زمرد دان که هست

دیده‌ی عقلت بدو بیرون جهد ** طعن اوت اندر کف طاعون نهد

جواب گفتن روبه خر را

گفت روبه صاف ما را درد نیست ** لیک تخییلات وهمی خورد نیست 2640

این همه وهم توست ای ساده‌دل ** ورنه بر تو نه غشی دارم نه غل

از خیال زشت خود منگر به من ** بر محبان از چه داری س ظن

ظن نیکو بر بر اخوان صفا ** گرچه آید ظاهرا زیشان جفا

این خیال و وهم بد چون شد پدید ** صد هزاران یار را از هم برید

مشفقی گر کرد جور و امتحان ** عقل باید که نباشد بدگمان 2645

خصاه من بدرگ نبودم زشت‌اسم ** آنک دیدی بد نبد بود آن طلسم

ور بدی بد آن سگالش قدرا ** عفو فرمایند یاران زان خطا

عالم وهم و خیال طمع و بیم ** هست ره‌رو را یکی سدی عظیم