گفت من از خودنمایی نامدم ** جز به خواری و گدایی نامدم

نیستم در عزم قال و قیل من ** در به در گردم به کف زنبیل من 2690

بنده فرمانم که امرست از خدا ** که گدا باشم گدا باشم گدا

در گدایی لفظ نادر ناورم ** جز طریق خس گدایان نسپرم

تا شوم غرقه‌ی مذلت من تمام ** تا سقطها بشنوم از خاص و عام

امر حق جانست و من آن را تبع ** او طمع فرمود ذل من طمع

چون طمع خواهد ز من سلطان دین ** خاک بر فرق قناعت بعد ازین 2695

او مذلت خواست کی عزت تنم ** او گدایی خواست کی میری کنم

بعد ازین کد و مذلت جان من ** بیست عباس‌اند در انبان من

شیخ بر می‌گشت زنبیلی به دست ** شیء لله خواجه توفیقیت هست

برتر از کرسی و عرش اسرار او ** شیء لله شیء لله کار او

انبیا هر یک همین فن می‌زنند ** خلق مفلس کدیه ایشان می‌کنند 2700

اقرضوا الله اقرضوا الله می‌زنند ** بازگون بر انصروا الله می‌تنند

در به در این شیخ می‌آرد نیاز ** بر فلک صد در برای شیخ باز

که آن گدایی که آن به جد می‌کرد او ** بهر یزدان بود نه از بهر گلو

ور بکردی نیز از بهر گلو ** آن گلو از نور حق دارد غلو

در حق او خورد نان و شهد و شیر ** به ز چله وز سه روزه‌ی صد فقیر 2705

نور می‌نوشد مگو نان می‌خورد ** لاله می‌کارد به صورت می‌چرد

چون شراری کو خورد روغن ز شمع ** نور افزاید ز خوردش بهر جمع

نان‌خوری را گفت حق لاتسرفوا ** نور خوردن را نگفتست اکتفوا

آن گلوی ابتلا بد وین گلو ** فارغ از اسراف و آمن از غلو

امر و فرمان بود نه حرص و طمع ** آن چنان جان حرص را نبود تبع 2710

گر بگوید کیمیا مس را بده ** تو به من خود را طمع نبود فره

گنجهای خاک تا هفتم طبق ** عرضه کرده بود پیش شیخ حق

شیخ گفتا خالقا من عاشقم ** گر بجویم غیر تو من فاسقم