بود محتاج و برهنه و بی‌نوا ** در زمستان لرز لرزان از هوا

انبساطی کرد آن از خود بری ** جراتی بنمود او از لمتری 3170

اعتمادش بر هزاران موهبت ** که ندیم حق شد اهل معرفت

گر ندیم شاه گستاخی کند ** تو مکن آنک نداری آن سند

حق میان داد و میان به از کمر ** گر کسی تاجی دهد او داد سر

تا یکی روزی که شاه آن خواجه را ** متهم کرد و ببستش دست و پا

آن غلامان را شکنجه می‌نمود ** که دفینه‌ی خواجه بنمایید زود 3175

سر او با من بگویید ای خسان ** ورنه برم از شما حلق و لسان

مدت یک ماهشان تعذیب کرد ** روز و شب اشکنجه و افشار و درد

پاره پاره کردشان و یک غلام ** راز خواجه وا نگفت از اهتمام

گفتش اندر خواب هاتف کای کیا ** بنده بودن هم بیاموز و بیا

ای دریده پوستین یوسفان ** گر بدرد گرگت آن از خویش دان 3180

زانک می‌بافی همه‌ساله بپوش ** زانک می‌کاری همه ساله بنوش

فعل تست این غصه‌های دم به دم ** این بود معنی قد جف القلم

که نگردد سنت ما از رشد ** نیک را نیکی بود بد راست بد

کار کن هین که سلیمان زنده است ** تا تو دیوی تیغ او برنده است

چون فرشته گشته از تیغ آمنیست ** از سلیمان هیچ او را خوف نیست 3185

حکم او بر دیو باشد نه ملک ** رنج در خاکست نه فوق فلک

ترک کن این جبر را که بس تهیست ** تا بدانی سر سر جبر چیست

ترک کن این جبر جمع منبلان ** تا خبر یابی از آن جبر چو جان

ترک معشوقی کن و کن عاشقی ** ای گمان برده که خوب و فایقی

ای که در معنی ز شب خامش‌تری ** گفت خود را چند جویی مشتری 3190

سر بجنبانند پیشت بهر تو ** رفت در سودای ایشان دهر تو

تو مرا گویی حسد اندر مپیچ ** چه حسد آرد کسی از فوت هیچ

هست تعلیم خسان ای چشم‌شوخ ** هم‌چو نقش خرد کردن بر کلوخ