باز از وی مر زلیخا را سکر ** می‌کشید از عشق افیونی دگر

غیر آنچ بود مر یعقوب را ** بود از یوسف غذا آن خوب را

گونه‌گونه شربت و کوزه یکی ** تا نماند در می غیبت شکی

باده از غیبست و کوزه زین جهان ** کوزه پیدا باده در وی بس نهان 3305

بس نهان از دیده‌ی نامحرمان ** لیک بر محرم هویدا و عیان

یا الهی سکرت ابصارنا ** فاعف عنا اثقلت اوزارنا

یا خفیا قد ملات الخافقین ** قد علوت فوق نور المشرقین

انت سر کاشف اسرارنا ** انت فجر مفجر انهارنا

یا خفی الذات محسوس العطا ** انت کالماء و نحن کالرحا 3310

انت کالریح و نحن کالغبار ** تختفی الریح و غبراها جهار

تو بهاری ما چو باغ سبز خوش ** او نهان و آشکارا بخششش

تو چو جانی ما مثال دست و پا ** قبض و بسط دست از جان شد روا

تو چو عقلی ما مثال این زبان ** این زبان از عقل دارد این بیان

تو مثال شادی و ما خنده‌ایم ** که نتیجه‌ی شادی فرخنده‌ایم 3315

جنبش ما هر دمی خود اشهدست ** که گواه ذوالجلال سرمدست

گردش سنگ آسیا در اضطراب ** اشهد آمد بر وجود جوی آب

ای برون از وهم و قال و قیل من ** خاک بر فرق من و تمثیل من

بنده نشکیبد ز تصویر خوشت ** هر دمت گوید که جانم مفرشت

هم‌چو آن چوپان که می‌گفت ای خدا ** پیش چوپان و محب خود بیا 3320

تا شپش جویم من از پیراهنت ** چارقت دوزم ببوسم دامنت

کس نبودش در هوا و عشق جفت ** لیک قاصر بود از تسبیح و گفت

عشق او خرگاه بر گردون زده ** جان سگ خرگاه آن چوپان شده

چونک بحر عشق یزدان جوش زد ** بر دل او زد ترا بر گوش زد

حکایت جوحی کی چادر پوشید و در وعظ میان زنان نشست و حرکتی کرد زنی او را بشناخت کی مردست نعره‌ای زد

واعظی بد بس گزیده در بیان ** زیر منبر جمع مردان و زنان 3325

رفت جوحی چادر و روبند ساخت ** در میان آن زنان شد ناشناخت