واعظی بد بس گزیده در بیان ** زیر منبر جمع مردان و زنان

واعظی بد بس گزیده در بیان ** زیر منبر جمع مردان و زنان 3325

رفت جوحی چادر و روبند ساخت ** در میان آن زنان شد ناشناخت

سایلی پرسید واعظ را به راز ** موی عانه هست نقصان نماز

گفت واعظ چون شود عانه دراز ** پس کراهت باشد از وی در نماز

یا به آهک یا ستره بسترش ** تا نمازت کامل آید خوب و خوش

گفت سایل آن درازی تا چه حد ** شرط باشد تا نمازم کم بود 3330

گفت چون قدر جوی گردد به طول ** پس ستردن فرض باشد ای سول

گفت جوحی زود ای خوهر ببین ** عانه‌ی من گشته باشد این چنین

بهر خشنودی حق پیش آر دست ** که آن به مقدار کراهت آمدست

دست زن در کرد در شلوار مرد ** کیر او بر دست زن آسیب کرد

نعره‌ای زد سخت اندر حال زن ** گفت واعظ بر دلش زد گفت من 3335

گفت نه بر دل نزد بر دست زد ** وای اگر بر دل زدی ای پر خرد

بر دل آن ساحران زد اندکی ** شد عصا و دست ایشان را یکی

گر عصا بستانی از پیری شها ** بیش رنجد که آن گروه از دست و پا

نعره‌ی لاضیر بر گردون رسید ** هین ببر که جان ز جان کندن رهید

ما بدانستیم ما این تن نه‌ایم ** از ورای تن به یزدان می‌زییم 3340

ای خنک آن را که ذات خود شناخت ** اندر امن سرمدی قصری بساخت

کودکی گرید پی جوز و مویز ** پیش عاقل باشد آن بس سهل چیز

پیش دل جوز و مویز آمد جسد ** طفل کی در دانش مردان رسد

هر که محجوبست او خود کودکست ** مرد آن باشد که بیرون از شکست

گر بریش و خایه مردستی کسی ** هر بزی را ریش و مو باشد بسی 3345

پیشوای بد بود آن بز شتاب ** می‌برد اصحاب را پیش قصاب

ریش شانه کرده که من سابقم ** سابقی لیکن به سوی مرگ و غم

هین روش بگزین و ترک ریش کن ** ترک این ما و من و تشویش کن

تا شوی چون بوی گل با عاشقان ** پیشوا و رهنمای گلستان