هر یکی چونک فدایی فنیست ** کاندر آن ره صرف عمر و کشتنیست

کشتنی اندر غروبی یا شروق ** که نه شایق ماند آنگه نه مشوق 3545

باری این مقبل فدای این فنست ** کاندرو صد زندگی در کشتنست

عاشق و معشوق و عشقش بر دوام ** در دو عالم بهرمند و نیک‌نام

یا کرامی ارحموا اهل الهوی ** شانهم ورد التوی بعد التوی

عفو کن ای میر بر سختی او ** در نگر در درد و بدبختی او

تا ز جرمت هم خدا عفوی کند ** زلتت را مغفرت در آکند 3550

تو ز غفلت بس سبو بشکسته‌ای ** در امید عفو دل در بسته‌ای

عفو کن تا عفو یابی در جزا ** می‌شکافد مو قدر اندر سزا

جواب گفتن امیر مر آن شفیعان را و همسایگان زاهد را کی گستاخی چرا کرد و سبوی ما را چرا شکست من درین باب شفاعت قبول نخواهم کرد کی سوگند خورده‌ام کی سزای او را بدهم

میر گفت او کیست کو سنگی زند ** بر سبوی ما سبو را بشکند

چون گذر سازد ز کویم شیر نر ** ترس ترسان بگذرد با صد حذر

بنده‌ی ما را چرا آزرد دل ** کرد ما را پیش مهمانان خجل 3555

شربتی که به ز خون اوست ریخت ** این زمان هم‌چون زنان از ما گریخت

لیک جان از دست من او کی برد ** گیر هم‌چون مرغ بالا بر پرد

تیر قهر خویش بر پرش زنم ** پر و بال مردریگش بر کنم

گر رود در سنگ سخت از کوششم ** از دل سنگش کنون بیرون کشم

من برانم بر تن او ضربتی ** که بود قوادکان را عبرتی 3560

با همه سالوس با ما نیز هم ** داد او و صد چو او این دم دهم

خشم خون‌خوارش شده بد سرکشی ** از دهانش می بر آمد آتشی

دو بار دست و پای امیر را بوسیدن و لابه کردن شفیعان و همسایگان زاهد

آن شفیعان از دم هیهای او ** چند بوسیدند دست و پای او

کای امیر از تو نشاید کین کشی ** گر بشد باده تو بی‌باده خوشی

باده سرمایه ز لطف تو برد ** لطف آب از لطف تو حسرت خورد 3565

پادشاهی کن ببخشش ای رحیم ** ای کریم ابن الکریم ابن الکریم

هر شرابی بنده‌ی این قد و خد ** جمله مستان را بود بر تو حسد

هیچ محتاج می گلگون نه‌ای ** ترک کن گلگونه تو گلگونه‌ای