خلعتی پوشید از اوصاف شاه ** بر پرید از چاه بر ایوان جاه

خلعتی پوشید از اوصاف شاه ** بر پرید از چاه بر ایوان جاه 3615

این چنین باشد چو دردی صاف گشت ** از بن طشت آمد او بالای طشت

در بن طشت از چه بود او دردناک ** شومی آمیزش اجزای خاک

یار ناخوش پر و بالش بسته بود ** ورنه او در اصل بس برجسته بود

چون عتاب اهبطوا انگیختند ** هم‌چو هاروتش نگون آویختند

بود هاروت از ملاک آسمان ** از عتابی شد معلق هم‌چنان 3620

سرنگون زان شد که از سر دور ماند ** خویش را سر ساخت و تنها پیش راند

آن سپد خود را چو پر از آب دید ** کر استغنا و از دریا برید

بر جگر آبش یکی قطره نماند ** بحر رحمت کرد و او را باز خواند

رحمتی بی‌علتی بی‌خدمتی ** آید از دریا مبارک ساعتی

الله الله گرد دریابار گرد ** گرچه باشند اهل دریابار زرد 3625

تا که آید لطف بخشایش‌گری ** سرخ گردد روی زرد از گوهری

زردی رو بهترین رنگهاست ** زانک اندر انتظار آن لقاست

لیک سرخی بر رخی که آن لامعست ** بهر آن آمد که جانش قانعست

که طمع لاغر کند زرد و ذلیل ** نیست او از علت ابدان علیل

چون ببیند روی زرد بی‌سقم ** خیره گردد عقل جالینوس هم 3630

چون طمع بستی تو در انوار هو ** مصطفی گوید که ذلت نفسه

نور بی‌سایه لطیف و عالی است ** آن مشبک سایه‌ی غربالی است

عاشقان عریان همی‌خواهند تن ** پیش عنینان چه جامه چه بدن

روزه‌داران را بود آن نان و خوان ** خرمگس را چه ابا چه دیگدان

دگربار استدعاء شاه از ایاز کی تاویل کار خود بگو و مشکل منکران را و طاعنان را حل کن کی ایشان را در آن التباس رها کردن مروت نیست

این سخن از حد و اندازه‌ست بیش ** ای ایاز اکنون بگو احوال خویش 3635

هست احوال تو از کان نوی ** تو بدین احوال کی راضی شوی

هین حکایت کن از آن احوال خوش ** خاک بر احوال و درس پنج و شش

حال باطن گر نمی‌آید بگفت ** حال ظاهر گویمت در طاق وجفت

که ز لطف یار تلخیهای مات ** گشت بر جان خوشتر از شکرنبات