هست مهمان‌خانه این تن ای جوان ** هر صباحی ضیف نو آید دوان

هین مگو کین مانند اندر گردنم ** که هم اکنون باز پرد در عدم 3645

هرچه آید از جهان غیب‌وش ** در دلت ضیفست او را دار خوش

حکایت آن مهمان کی زن خداوند خانه گفت کی باران فرو گرفت و مهمان در گردن ما ماند

آن یکی را بیگهان آمد قنق ** ساخت او را هم‌چو طوق اندر عنق

خوان کشید او را کرامتها نمود ** آن شب اندر کوی ایشان سور بود

مرد زن را گفت پنهانی سخن ** که امشب ای خاتون دو جامه خواب کن

پستر ما را بگستر سوی در ** بهر مهمان گستر آن سوی دگر 3650

گفت زن خدمت کنم شادی کنم ** سمع و طاعه ای دو چشم روشنم

هر دو پستر گسترید و رفت زن ** سوی ختنه‌سور کرد آنجا وطن

ماند مهمان عزیز و شوهرش ** نقل بنهادند از خشک و ترش

در سمر گفتند هر دو منتجب ** سرگذشت نیک و بد تا نیم شب

بعد از آن مهمان ز خواب و از سمر ** شد در آن پستر که بد آن سوی در 3655

شوهر از خجلت بدو چیزی نگفت ** که ترا این سوست ای جان جای خفت

که برای خواب تو ای بوالکرم ** پستر آن سوی دگر افکنده‌ام

آن قراری که به زن او داده بود ** گشت مبدل و آن طرف مهمان غنود

آن شب آنجا سخت باران در گرفت ** کز غلیظی ابرشان آمد شگفت

زن بیامد بر گمان آنک شو ** سوی در خفتست و آن سو آن عمو 3660

رفت عریان در لحاف آن دم عروس ** داد مهمان را به رغبت چند بوس

گفت می‌ترسیدم ای مرد کلان ** خود همان آمد همان آمد همان

مرد مهمان را گل و باران نشاند ** بر تو چون صابون سلطانی بماند

اندرین باران و گل او کی رود ** بر سر و جان تو او تاوان شود

زود مهمان جست و گفت این زن بهل ** موزه دارم غم ندارم من ز گل 3665

من روان گشتم شما را خیر باد ** در سفر یک دم مبادا روح شاد

تا که زوتر جانب معدن رود ** کین خوشی اندر سفر ره‌زن شود

زن پشیمان شد از آن گفتار سرد ** چون رمید و رفت آن مهمان فرد