پستر ما را بگستر سوی در ** بهر مهمان گستر آن سوی دگر

پستر ما را بگستر سوی در ** بهر مهمان گستر آن سوی دگر 3650

گفت زن خدمت کنم شادی کنم ** سمع و طاعه ای دو چشم روشنم

هر دو پستر گسترید و رفت زن ** سوی ختنه‌سور کرد آنجا وطن

ماند مهمان عزیز و شوهرش ** نقل بنهادند از خشک و ترش

در سمر گفتند هر دو منتجب ** سرگذشت نیک و بد تا نیم شب

بعد از آن مهمان ز خواب و از سمر ** شد در آن پستر که بد آن سوی در 3655

شوهر از خجلت بدو چیزی نگفت ** که ترا این سوست ای جان جای خفت

که برای خواب تو ای بوالکرم ** پستر آن سوی دگر افکنده‌ام

آن قراری که به زن او داده بود ** گشت مبدل و آن طرف مهمان غنود

آن شب آنجا سخت باران در گرفت ** کز غلیظی ابرشان آمد شگفت

زن بیامد بر گمان آنک شو ** سوی در خفتست و آن سو آن عمو 3660

رفت عریان در لحاف آن دم عروس ** داد مهمان را به رغبت چند بوس

گفت می‌ترسیدم ای مرد کلان ** خود همان آمد همان آمد همان

مرد مهمان را گل و باران نشاند ** بر تو چون صابون سلطانی بماند

اندرین باران و گل او کی رود ** بر سر و جان تو او تاوان شود

زود مهمان جست و گفت این زن بهل ** موزه دارم غم ندارم من ز گل 3665

من روان گشتم شما را خیر باد ** در سفر یک دم مبادا روح شاد

تا که زوتر جانب معدن رود ** کین خوشی اندر سفر ره‌زن شود

زن پشیمان شد از آن گفتار سرد ** چون رمید و رفت آن مهمان فرد

زن بسی گفتش که آخر ای امیر ** گر مزاحی کردم از طیبت مگیر

سجده و زاری زن سودی نداشت ** رفت و ایشان را در آن حسرت گذاشت 3670

جامه ازرق کرد زان پس مرد و زن ** صورتش دیدند شمعی بی‌لگن

می‌شد و صحرا ز نور شمع مرد ** چون بهشت از ظلمت شب گشته فرد

کرد مهمان خانه خانه‌ی خویش را ** از غم و از خجلت این ماجرا

در درون هر دو از راه نهان ** هر زمان گفتی خیال میهمان