ابر را گر هست ظاهر رو ترش ** گلشن آرنده‌ست ابر و شوره‌کش

فکر غم را تو مثال ابر دان ** با ترش تو رو ترش کم کن چنان

بوک آن گوهر به دست او بود ** جهد کن تا از تو او راضی رود

ور نباشد گوهر و نبود غنی ** عادت شیرین خود افزون کنی 3700

جای دیگر سود دارد عادتت ** ناگهان روزی بر آید حاجتت

فکرتی کز شادیت مانع شود ** آن به امر و حکمت صانع شود

تو مخوان دو چار دانگش ای جوان ** بوک نجمی باشد و صاحب‌قران

تو مگو فرعیست او را اصل گیر ** تا بوی پیوسته بر مقصود چیر

ور تو آن را فرع گیری و مضر ** چشم تو در اصل باشد منتظر 3705

زهر آمد انتظارش اندر چشش ** دایما در مرگ باشی زان روش

اصل دان آن را بگیرش در کنار ** بازره دایم ز مرگ انتظار

نواختن سلطان ایاز را

ای ایاز پر نیاز صدق‌کیش ** صدق تو از بحر و از کوهست بیش

نه به وقت شهوتت باشد عثار ** که رود عقل چو کوهت کاه‌وار

نه به وقت خشم و کینه صبرهات ** سست گردد در قرار و در ثبات 3710

مردی این مردیست نه ریش و ذکر ** ورنه بودی شاه مردان کیر خر

حق کرا خواندست در قرآن رجال ** کی بود این جسم را آنجا مجال

روح حیوان را چه قدرست ای پدر ** آخر از بازار قصابان گذر

صد هزاران سر نهاده بر شکم ** ارزشان از دنبه و از دم کم

روسپی باشد که از جولان کیر ** عقل او موشی شود شهوت چو شیر 3715

وصیت کردن پدر دختر را کی خود را نگهدار تا حامله نشوی از شوهرت

خواجه‌ای بودست او را دختری ** زهره‌خدی مه‌رخی سیمین‌بری

گشت بالغ داد دختر را به شو ** شو نبود اندر کفائت کفو او

خربزه چون در رسد شد آبناک ** گر بنشکافی تلف گردد هلاک

چون ضرورت بود دختر را بداد ** او بناکفوی ز تخویف فساد

گفت دختر را کزین داماد نو ** خویشتن پرهیز کن حامل مشو 3720

کز ضرورت بود عقد این گدا ** این غریب‌اشمار را نبود وفا