کافر بسته دو دست او کشتنیست ** بسملش را موجب تاخیر چیست

آمد آن یک در تفحص در پیش ** دید کافر را به بالای ویش 3750

هم‌چو نر بالای ماده وآن اسیر ** هم‌چو شیری خفته بالای فقیر

دستها بسته همی‌خایید او ** از سر استیز صوفی را گلو

گبر می‌خایید با دندان گلوش ** صوفی افتاده به زیر و رفته هوش

دست‌بسته گبر و هم‌چون گربه‌ای ** خسته کرده حلق او بی‌حربه‌ای

نیم کشتش کرده با دندان اسیر ** ریش او پر خون ز حلق آن فقیر 3755

هم‌چو تو کز دست نفس بسته دست ** هم‌چو آن صوفی شدی بی‌خویش و پست

ای شده عاجز ز تلی کیش تو ** صد هزاران کوهها در پیش تو

زین قدر خرپشته مردی از شکوه ** چون روی بر عقبه‌های هم‌چو کوه

غازیان کشتند کافر را بتیغ ** هم در آن ساعت ز حمیت بی‌دریغ

بر رخ صوفی زدند آب و گلاب ** تا به هوش آید ز بی‌خویشی و خواب 3760

چون به خویش آمد بدید آن قوم را ** پس بپرسیدند چون بد ماجرا

الله الله این چه حالست ای عزیز ** این چنین بی‌هوش گشتی از چه چیز

از اسیر نیم‌کشت بسته‌دست ** این چنین بی‌هوش افتادی و پست

گفت چون قصد سرش کردم به خشم ** طرفه در من بنگرید آن شوخ‌چشم

چشم را وا کرد پهن او سوی من ** چشم گردانید و شد هوشم ز تن 3765

گردش چشمش مرا لشکر نمود ** من ندانم گفت چون پر هول بود

قصه کوته کن کزان چشم این چنین ** رفتم از خود اوفتادم بر زمین

نصیحت مبارزان او را کی با این دل و زهره کی تو داری کی از کلابیسه شدن چشم کافر اسیری دست بسته بیهوش شوی و دشنه از دست بیفتد زنهار زنهار ملازم مطبخ خانقاه باش و سوی پیکار مرو تا رسوا نشوی

قوم گفتندش به پیکار و نبرد ** با چنین زهره که تو داری مگرد

چون ز چشم آن اسیر بسته‌دست ** غرقه گشتی کشتی تو در شکست

پس میان حمله‌ی شیران نر ** که بود با تیغشان چون گوی سر 3770

کی توانی کرد در خون آشنا ** چون نه‌ای با جنگ مردان آشنا

که ز طاقاطاق گردنها زدن ** طاق‌طاق جامه کوبان ممتهن

بس تن بی‌سر که دارد اضطراب ** بس سر بی‌تن به خون بر چون حباب