پس بدان رنجت نتیجه‌ی زلتیست ** آفت این ضربتت از شهوتیست

گر ندانی آن گنه را ز اعتبار ** زود زاری کن طلب کن اغتفار

سجده کن صد بار می‌گوی ای خدا ** نیست این غم غیر درخورد و سزا 3990

ای تو سبحان پاک از ظلم و ستم ** کی دهی بی‌جرم جان را درد و غم

من معین می‌ندانم جرم را ** لیک هم جرمی بباید گرم را

چون بپوشیدی سبب را ز اعتبار ** دایما آن جرم را پوشیده دار

که جزا اظهار جرم من بود ** کز سیاست دزدیم ظاهر شود

عزم کردن شاه چون واقف شد بر آن خیانت کی بپوشاند و عفو کند و او را به او دهد و دانست کی آن فتنه جزای او بود و قصد او بود و ظلم او بر صاحب موصل کی و من اساء فعلیها و ان ربک لبالمرصاد و ترسیدن کی اگر انتقام کشد آن انتقام هم بر سر او آید چنانک این ظلم و طمع بر سرش آمد

شاه با خود آمد استغفار کرد ** یاد جرم و زلت و اصرار کرد 3995

گفت با خود آنچ کردم با کسان ** شد جزای آن به جان من رسان

قصد جفت دیگران کردم ز جاه ** بر من آمد آن و افتادم به چاه

من در خانه‌ی کسی دیگر زدم ** او در خانه‌ی مرا زد لاجرم

هر که با اهل کسان شد فسق‌جو ** اهل خود را دان که قوادست او

زانک مثل آن جزای آن شود ** چون جزای سیه مثلش بود 4000

چون سبب کردی کشیدی سوی خویش ** مثل آن را پس تو دیوثی و بیش

غصب کردم از شه موصل کنیز ** غصب کردند از من او را زود نیز

او کامین من بد و لالای من ** خاینش کرد آن خیانتهای من

نیست وقت کین‌گزاری و انتقام ** من به دست خویش کردم کار خام

گر کشم کینه بر آن میر و حرم ** آن تعدی هم بیاید بر سرم 4005

هم‌چنانک این یک بیامد در جزا ** آزمودم باز نزمایم ورا

درد صاحب موصلم گردن شکست ** من نیارم این دگر را نیز خست

داد حق‌مان از مکافات آگهی ** گفت ان عدتم به عدنا به

چون فزونی کردن اینجا سود نیست ** غیر صبر و مرحمت محمود نیست

ربنا انا ظلمنا سهو رفت ** رحمتی کن ای رحیمیهات رفت 4010

عفو کردم تو هم از من عفو کن ** از گناه نو ز زلات کهن

گفت اکنون ای کنیزک وا مگو ** این سخن را که شنیدم من ز تو