عفو کردم تو هم از من عفو کن ** از گناه نو ز زلات کهن

گفت اکنون ای کنیزک وا مگو ** این سخن را که شنیدم من ز تو

با امیرت جفت خواهم کرد من ** الله الله زین حکایت دم مزن

تا نگردد او ز رویم شرمسار ** کو یکی بد کرد و نیکی صد هزار

بارها من امتحانش کرده‌ام ** خوب‌تر از تو بدو بسپرده‌ام 4015

در امانت یافتم او را تمام ** این قضایی بود هم از کرده‌هام

پس به خود خواند آن امیر خویش را ** کشت در خود خشم قهراندیش را

کرد با او یک بهانه‌ی دل‌پذیر ** که شدستم زین کنیزک من نفیر

زان سبب کز غیرت و رشک کنیز ** مادر فرزند دارد صد ازیز

مادر فرزند را بس حقهاست ** او نه درخورد چنین جور و جفاست 4020

رشک و غیرت می‌برد خون می‌خورد ** زین کنیزک سخت تلخی می‌برد

چون کسی را داد خواهم این کنیز ** پس ترا اولیترست این ای عزیز

که تو جانبازی نمودی بهر او ** خوش نباشد دادن آن جز به تو

عقد کردش با امیر او را سپرد ** کرد خشم و حرص را او خرد و مرد

بیان آنک نحن قسمنا کی یکی را شهوت و قوت خران دهد و یکی را کیاست و قوت انبیا و فرشتگان بخشد سر ز هوا تافتن از سروریست ترک هوا قوت پیغامبریست تخمهایی کی شهوتی نبود بر آن جز قیامتی نبود

گر بدش سستی نری خران ** بود او را مردی پیغامبران 4025

ترک خشم و شهوت و حرص‌آوری ** هست مردی و رگ پیغامبری

نری خر گو مباش اندر رگش ** حق همی خواند الغ بگلربگش

مرده‌ای باشم به من حق بنگرد ** به از آن زنده که باشد دور و رد

مغز مردی این شناس و پوست آن ** آن برد دوزخ برد این در جنان

حفت الجنه مکاره را رسید ** حفت النار از هوا آمد پدید 4030

ای ایاز شیر نر دیوکش ** مردی خر کم فزون مردی هش

آنچ چندین صدر ادراکش نکرد ** لعب کودک بود پیشت اینت مرد

ای به دیده لذت امر مرا ** جان سپرده بهر امرم در وفا

داستان ذوق امر و چاشنیش ** بشنو اکنون در بیان معنویش

دادن شاه گوهر را میان دیوان و مجمع به دست وزیر کی این چند ارزد و مبالغه کردن وزیر در قیمت او و فرمودن شاه او را کی اکنون این را بشکن و گفت وزیر کی این را چون بشکنم الی آخر القصه

شاه روزی جانب دیوان شتافت ** جمله ارکان را در آن دیوان بیافت 4035