پس تو خود را صید می‌کردی به دام ** که شدی محبوس و محرومی ز کام

در زمانه صاحب دامی بود ** هم‌چو ما احمق که صید خود کند

چون شکار خوک آمد صید عام ** رنج بی‌حد لقمه خوردن زو حرام

آنک ارزد صید را عشقست و بس ** لیک او کی گنجد اندر دام کس

تو مگر آیی و صید او شوی ** دام بگذاری به دام او روی 410

عشق می‌گوید به گوشم پست پست ** صید بودن خوش‌تر از صیادیست

گول من کن خویش را و غره شو ** آفتابی را رها کن ذره شو

بر درم ساکن شو و بی‌خانه باش ** دعوی شمعی مکن پروانه باش

تا ببینی چاشنی زندگی ** سلطنت بینی نهان در بندگی

نعل بینی بازگونه در جهان ** تخته‌بندان را لقب گشته شهان 415

بس طناب اندر گلو و تاج دار ** بر وی انبوهی که اینک تاجدار

هم‌چو گور کافران بیرون حلل ** اندرون قهر خدا عز و جل

چون قبور آن را مجصص کرده‌اند ** پرده‌ی پندار پیش آورده‌اند

طبع مسکینت مجصص از هنر ** هم‌چو نخل موم بی‌برگ و ثمر

در بیان آنک لطف حق را همه کس داند و قهر حق را همه کس داند و همه از قهر حق گریزانند و به لطف حق در آویزان اما حق تعالی قهرها را در لطف پنهان کرد و لطفها را در قهر پنهان کرد نعل بازگونه و تلبیس و مکرالله بود تا اهل تمیز و ینظر به نور الله از حالی‌بینان و ظاهربینان جدا شوند کی لیبلوکم ایکم احسن عملا

گفت درویشی به درویشی که تو ** چون بدیدی حضرت حق را بگو 420

گفت بی‌چون دیدم اما بهر قال ** بازگویم مختصر آن را مثال

دیدمش سوی چپ او آذری ** سوی دست راست جوی کوثری

سوی چپش بس جهان‌سوز آتشی ** سوی دست راستش جوی خوشی

سوی آن آتش گروهی برده دست ** بهر آن کوثر گروهی شاد و مست

لیک لعب بازگونه بود سخت ** پیش پای هر شقی و نیکبخت 425

هر که در آتش همی رفت و شرر ** از میان آب بر می‌کرد سر

هر که سوی آب می‌رفت از میان ** او در آتش یافت می‌شد در زمان

هر که سوی راست شد و آب زلال ** سر ز آتش بر زد از سوی شمال

وانک شد سوی شمال آتشین ** سر برون می‌کرد از سوی یمین

کم کسی بر سر این مضمر زدی ** لاجرم کم کس در آن آتش شدی 430