عدل شه را دید در ضبط حشم ** که نیارد کرد کس بر کس ستم

لاجرم نشتابد و ساکن بود ** از فوات حظ خود آمن بود

بس تانی دارد و صبر و شکیب ** چشم‌سیر و مثرست و پاک‌جیب

کین تانی پرتو رحمان بود ** وان شتاب از هزه‌ی شیطان بود

زانک شیطانش بترساند ز فقر ** بارگیر صبر را بکشد به عقر 60

از نبی بشنو که شیطان در وعید ** می‌کند تهدیدت از فقر شدید

تا خوری زشت و بری زشت و شتاب ** نی مروت نی‌تانی نی ثواب

لاجرم کافر خورد در هفت بطن ** دین و دل باریک و لاغر زفت بطن

در سبب ورود این حدیث مصطفی صلوات الله علیه که الکافر یاکل فی سبعة امعاء و المومن یاکل فی معا واحد

کافران مهمان پیغامبر شدند ** وقت شام ایشان به مسجد آمدند

که آمدیم ای شاه ما اینجا قنق ** ای تو مهمان‌دار سکان افق 65

بی‌نواییم و رسیده ما ز دور ** هین بیفشان بر سر ما فضل و نور

گفت ای یاران من قسمت کنید ** که شما پر از من و خوی منید

پر بود اجسام هر لشکر ز شاه ** زان زنندی تیغ بر اعدای جاه

تو بخشم شه زنی آن تیغ را ** ورنه بر اخوان چه خشم آید ترا

بر برادر بی‌گناهی می‌زنی ** عکس خشم شاه گرز ده‌منی 70

شه یکی جانست و لشکر پر ازو ** روح چون آبست واین اجسام جو

آب روح شاه اگر شیرین بود ** جمله جوها پر ز آب خوش شود

که رعیت دین شه دارند و بس ** این چنین فرمود سلطان عبس

هر یکی یاری یکی مهمان گزید ** در میان یک زفت بود و بی‌ندید

جشم ضخمی داشت کس او را نبرد ** ماند در مسجد چو اندر جام درد 75

مصطفی بردش چو وا ماند از همه ** هفت بز بد شیرده اندر رمه

که مقیم خانه بودندی بزان ** بهر دوشیدن برای وقت خوان

نان و آش و شیر آن هر هفت بز ** خورد آن بوقحط عوج ابن غز

جمله اهل بیت خشم‌آلو شدند ** که همه در شیر بز طامع بدند

معده طبلی‌خوار هم‌چون طبل کرد ** قسم هژده آدمی تنها بخورد 80