چونک دست خود به دست او نهی ** پس ز دست آکلان بیرون جهی

دست تو از اهل آن بیعت شود ** که یدالله فوق ایدیهم بود 740

چون بدادی دست خود در دست پیر ** پیر حکمت که علیمست و خطیر

کو نبی وقت خویشست ای مرید ** تا ازو نور نبی آید پدید

در حدیبیه شدی حاضر بدین ** وآن صحابه‌ی بیعتی را هم‌قرین

پس ز ده یار مبشر آمدی ** هم‌چو زر ده‌دهی خالص شدی

تا معیت راست آید زانک مرد ** با کسی جفتست کو را دوست کرد 745

این جهان و آن جهان با او بود ** وین حدیث احمد خوش‌خو بود

گفت المرء مع محبوبه ** لا یفک القلب من مطلوبه

هر کجا دامست و دانه کم نشین ** رو زبون‌گیرا زبون‌گیران ببین

ای زبون‌گیر زبونان این بدان ** دست هم بالای دستست ای جوان

تو زبونی و زبون‌گیر ای عجب ** هم تو صید و صیدگیر اندر طلب 750

بین ایدی خلفهم سدا مباش ** که نبینی خصم را وآن خصم فاش

حرص صیادی ز صیدی مغفلست ** دلبریی می‌کند او بی‌دلست

تو کم از مرغی مباش اندر نشید ** بین ایدی خلف عصفوری بدید

چون به نزد دانه آید پیش و پس ** چند گرداند سر و رو آن نفس

کای عجب پیش و پسم صیاد هست ** تا کشم از بیم او زین لقمه دست 755

تو ببین پس قصه‌ی فجار را ** پیش بنگر مرگ یار و جار را

که هلاکت دادشان بی‌آلتی ** او قرین تست در هر حالتی

حق شکنجه کرد و گرز و دست نیست ** پس بدان بی‌دست حق داورکنیست

آنک می‌گفتی اگر حق هست کو ** در شکنجه او مقر می‌شد که هو

آنک می‌گفت این بعیدست و عجیب ** اشک می‌راند و همی گفت ای قریب 760

چون فرار از دام واجب دیده است ** دام تو خود بر پرت چفسیده است

بر کنم من میخ این منحوس دام ** از پی کامی نباشم طلخ‌کام

درخور عقل تو گفتم این جواب ** فهم کن وز جست و جو رو بر متاب