گفت نرهانید از من جان خویش ** تا نیاریدم ابوبکری به پیش

گفت نرهانید از من جان خویش ** تا نیاریدم ابوبکری به پیش 850

تا مرا بوبکر نام از شهرتان ** هدیه نارید ای رمیده امتان

بدرومتان هم‌چو کشت ای قوم دون ** نه خراج استانم و نه هم فسون

بس جوال زر کشیدندش به راه ** کز چنین شهری ابوبکری مخواه

کی بود بوبکر اندر سبزوار ** یا کلوخ خشک اندر جویبار

رو بتابید از زر و گفت ای مغان ** تا نیاریدم ابوبکر ارمغان 855

هیچ سودی نیست کودک نیستم ** تا به زر و سیم حیران بیستم

تا نیاری سجده نرهی ای زبون ** گر بپیمایی تو مسجد را به کون

منهیان انگیختند از چپ و راست ** که اندرین ویرانه بوبکری کجاست

بعد سه روز و سه شب که اشتافتند ** یک ابوبکری نزاری یافتند

ره گذر بود و بمانده از مرض ** در یکی گوشه‌ی خرابه پر حرض 860

خفته بود او در یکی کنجی خراب ** چون بدیدندش بگفتندش شتاب

خیز که سلطان ترا طالب شدست ** کز تو خواهد شهر ما از قتل رست

گفت اگر پایم بدی یا مقدمی ** خود به راه خود به مقصد رفتمی

اندرین دشمن‌کده کی ماندمی ** سوی شهر دوستان می‌راندمی

تخته‌ی مرده‌کشان بفراشتند ** وان ابوبکر مرا برداشتند 865

سوی خوارمشاه حمالان کشان ** می‌کشیدندش که تا بیند نشان

سبزوارست این جهان و مرد حق ** اندرین جا ضایعست و ممتحق

هست خوارمشاه یزدان جلیل ** دل همی خواهد ازین قوم رذیل

گفت لا ینظر الی تصویرکم ** فابتغوا ذا القلب فی‌تدبیر کم

من ز صاحب‌دل کنم در تو نظر ** نه به نقش سجده و ایثار زر 870

تو دل خود را چو دل پنداشتی ** جست و جوی اهل دل بگذاشتی

دل که گر هفصد چو این هفت آسمان ** اندرو آید شود یاوه و نهان

این چنین دل ریزه‌ها را دل مگو ** سبزوار اندر ابوبکری بجو

صاحب دل آینه‌ی شش‌رو شود ** حق ازو در شش جهت ناظر بود