چون نماند شیشه‌های رنگ‌رنگ ** نور بی‌رنگت کند آنگاه دنگ

چون نماند شیشه‌های رنگ‌رنگ ** نور بی‌رنگت کند آنگاه دنگ 990

خوی کن بی‌شیشه دیدن نور را ** تا چو شیشه بشکند نبود عمی

قانعی با دانش آموخته ** در چراغ غیر چشم افروخته

او چراغ خویش برباید که تا ** تو بدانی مستعیری نی‌فتا

گر تو کردی شکر و سعی مجتهد ** غم مخور که صد چنان بازت دهد

ور نکردی شکر اکنون خون گری ** که شدست آن حسن از کافر بری 995

امة الکفران اضل اعمالهم ** امة الایمان اصلح بالهم

گم شد از بی‌شکر خوبی و هنر ** که دگر هرگز نبیند زان اثر

خویشی و بی‌خویشی و سکر وداد ** رفت زان سان که نیاردشان به یاد

که اضل اعمالهم ای کافران ** جستن کامست از هر کام‌ران

جز ز اهل شکر و اصحاب وفا ** که مریشان راست دولت در قفا 1000

دولت رفته کجا قوت دهد ** دولت آینده خاصیت دهد

قرض ده زین دولت اندر اقرضوا ** تا که صد دولت ببینی پیش رو

اندکی زین شرب کم کن بهر خویش ** تا که حوض کوثری یابی به پیش

جرعه بر خاک وفا آنکس که ریخت ** کی تواند صید دولت زو گریخت

خوش کند دلشان که اصلح بالهم ** رد من بعد التوی انزالهم 1005

ای اجل وی ترک غارت‌ساز ده ** هر چه بردی زین شکوران باز ده

وا دهد ایشان بنپذیرند آن ** زانک منعم گشته‌اند از رخت جان

صوفییم و خرقه‌ها انداختیم ** باز نستانیم چون در باختیم

ما عوض دیدیم آنگه چون عوض ** رفت از ما حاجت و حرص و غرض

ز آب شور و مهلکی بیرون شدیم ** بر رحیق و چشمه‌ی کوثر زدیم 1010

آنچ کردی ای جهان با دیگران ** بی‌وفایی و فن و ناز گران

بر سرت ریزیم ما بهر جزا ** که شهیدیم آمده اندر غزا

تا بدانی که خدای پاک را ** بندگان هستند پر حمله و مری

سبلت تزویر دنیا بر کنند ** خیمه را بر باروی نصرت زنند