بخت با جامه‌ی غلامانه رسید ** چشم بدبختت به جز ظاهر ندید

او نمودت بندگی خویشتن ** خوی زشتت کرد با او مکر و فن 1050

این سیه‌اسرار تن‌اسپید را ** بت‌پرستانه بگیر ای ژاژخا

این ترا و آن مرا بردیم سود ** هین لکم دین ولی دین ای جهود

خود سزای بت‌پرستان این بود ** جلش اطلس اسپ او چوبین بود

هم‌چو گور کافران پر دود و نار ** وز برون بر بسته صد نقش و نگار

هم‌چو مال ظالمان بیرون جمال ** وز درونش خون مظلوم و وبال 1055

چون منافق از برون صوم و صلات ** وز درون خاک سیاه بی‌نبات

هم‌چو ابری خالیی پر قر و قر ** نه درو نفع زمین نه قوت بر

هم‌چو وعده‌ی مکر و گفتار دروغ ** آخرش رسوا و اول با فروغ

بعد از آن بگرفت او دست بلال ** آن ز زخم ضرس محنت چون خلال

شد خلالی در دهانی راه یافت ** جانب شیرین‌زبانی می‌شتافت 1060

چون بدید آن خسته روی مصطفی ** خر مغشیا فتاد او بر قفا

تا بدیری بی‌خود و بی‌خویش ماند ** چون به خویش آمد ز شادی اشک راند

مصطفی‌اش در کنار خود کشید ** کس چه داند بخششی کو را رسید

چون بود مسی که بر اکسیر زد ** مفلسی بر گنج پر توفیر زد

ماهی پژمرده در بحر اوفتاد ** کاروان گم شده زد بر رشاد 1065

آن خطاباتی که گفت آن دم نبی ** گر زند بر شب بر آید از شبی

روز روشن گردد آن شب چون صباح ** من نتوانم باز گفت آن اصطلاح

خود تو دانی که آفتابی در حمل ** تا چه گوید با نبات و با دقل

خود تو دانی هم که آن آب زلال ** می چه گوید با ریاحین و نهال

صنع حق با جمله اجزای جهان ** چون دم و حرفست از افسون‌گران 1070

جذب یزدان با اثرها و سبب ** صد سخن گوید نهان بی‌حرف و لب

نه که تاثیر از قدر معمول نیست ** لیک تاثیرش ازو معقول نیست

چون مقلد بود عقل اندر اصول ** دان مقلد در فروعش ای فضول