سایسی کردی در آخر آن غلام ** لیک سلطان سلاطین بنده نام

آن امیر از حال بنده بی‌خبر ** که نبودش جز بلیسانه نظر

آب و گل می‌دید و در وی گنج نه ** پنج و شش می‌دید و اصل پنج نه

رنگ طین پیدا و نور دین نهان ** هر پیمبر این چنین بد در جهان

آن مناره دید و در وی مرغ نی ** بر مناره شاه‌بازی پر فنی 1140

وان دوم می‌دید مرغی پرزنی ** لیک موی اندر دهان مرغ نی

وانک او ینظر به نور الله بود ** هم ز مرغ و هم ز مو آگاه بود

گفت آخر چشم سوی موی نه ** تا نبینی مو بنگشاید گره

آن یکی گل دید نقشین دو وحل ** وآن دگر گل دید پر علم و عمل

تن مناره علم و طاعت هم‌چو مرغ ** خواه سیصد مرغ‌گیر و یا دو مرغ 1145

مرد اوسط مرغ‌بینست او و بس ** غیر مرغی می‌نبیند پیش و پس

موی آن نور نیست پنهان آن مرغ ** هیچ عاریت نباشد کار او

مرغ کان مویست درمنقار او ** هیچ عاریت نباشد کار او

علم او از جان او جوشد مدام ** پیش او نه مستعار آمد نه وام

رنجور شدن این هلال و بی‌خبری خواجه‌ی او از رنجوری او از تحقیر و ناشناخت و واقف شدن دل مصطفی علیه‌السلام از رنجوری و حال او و افتقاد و عیادت رسول علیه‌السلام این هلال را

از قضا رنجور و ناخوش شد هلال ** مصطفی را وحی شد غماز حال 1150

بد ز رنجوریش خواجه‌ش بی‌خبر ** که بر او بد کساد و بی‌خطر

خفته نه روز اندر آخر محسنی ** هیچ کس از حال او آگاه نی

آنک کس بود و شهنشاه کسان ** عقل صد چون قلزمش هر جا رسان

وحیش آمد رحم حق غم‌خوار شد ** که فلان مشتاق تو بیمار شد

مصطفی بهر هلال با شرف ** رفت از بهر عیادت آن طرف 1155

در پی خورشید وحی آن مه دوان ** وآن صحابه در پیش چون اختران

ماه می‌گوید که اصحابی نجوم ** للسری قدوه و للطاغی رجوم

میر را گفتند که آن سلطان رسید ** او ز شادی بی‌دل و جان برجهید

برگمان آن ز شادی زد دو دست ** کان شهنشه بهر او میر آمدست

چون فرو آمد ز غرفه آن امیر ** جان همی‌افشاند پامزد بشیر 1160