مرغ کان مویست درمنقار او ** هیچ عاریت نباشد کار او

علم او از جان او جوشد مدام ** پیش او نه مستعار آمد نه وام

رنجور شدن این هلال و بی‌خبری خواجه‌ی او از رنجوری او از تحقیر و ناشناخت و واقف شدن دل مصطفی علیه‌السلام از رنجوری و حال او و افتقاد و عیادت رسول علیه‌السلام این هلال را

از قضا رنجور و ناخوش شد هلال ** مصطفی را وحی شد غماز حال 1150

بد ز رنجوریش خواجه‌ش بی‌خبر ** که بر او بد کساد و بی‌خطر

خفته نه روز اندر آخر محسنی ** هیچ کس از حال او آگاه نی

آنک کس بود و شهنشاه کسان ** عقل صد چون قلزمش هر جا رسان

وحیش آمد رحم حق غم‌خوار شد ** که فلان مشتاق تو بیمار شد

مصطفی بهر هلال با شرف ** رفت از بهر عیادت آن طرف 1155

در پی خورشید وحی آن مه دوان ** وآن صحابه در پیش چون اختران

ماه می‌گوید که اصحابی نجوم ** للسری قدوه و للطاغی رجوم

میر را گفتند که آن سلطان رسید ** او ز شادی بی‌دل و جان برجهید

برگمان آن ز شادی زد دو دست ** کان شهنشه بهر او میر آمدست

چون فرو آمد ز غرفه آن امیر ** جان همی‌افشاند پامزد بشیر 1160

پس زمین‌بوس و سلام آورد او ** کرد رخ را از طرب چون ورد او

گفت بسم‌الله مشرف کن وطن ** تا که فردوسی شود این انجمن

تا فزاید قصر من بر آسمان ** که بدیدم قطب دوران زمان

گفتش از بهر عتاب آن محترم ** من برای دیدن تو نامدم

گفت روحم آن تو خود روح چیست ** هین بفرما کین تجشم بهر کیست 1165

تا شوم من خاک پای آن کسی ** که به باغ لطف تستش مغرسی

پس بگفتش کان هلال عرش کو ** هم‌چو مهتاب از تواضع فرش کو

آن شهی در بندگی پنهان شده ** بهر جاسوسی به دنیا آمده

تو مگو کو بنده و آخرجی ماست ** این بدان که گنج در ویرانه‌هاست

ای عجب چونست از سقم آن هلال ** که هزاران بدر هستش پای‌مال 1170

گفت از رنجش مرا آگاه نیست ** لیک روزی چند بر درگاه نیست

صحبت او با ستور و استرست ** سایس است و منزلش این آخرست

در آمدن مصطفی علیه‌السلام از بهر عیادت هلال در ستورگاه آن امیر و نواختن مصطفی هلال را رضی الله عنه