برگمان آن ز شادی زد دو دست ** کان شهنشه بهر او میر آمدست

چون فرو آمد ز غرفه آن امیر ** جان همی‌افشاند پامزد بشیر 1160

پس زمین‌بوس و سلام آورد او ** کرد رخ را از طرب چون ورد او

گفت بسم‌الله مشرف کن وطن ** تا که فردوسی شود این انجمن

تا فزاید قصر من بر آسمان ** که بدیدم قطب دوران زمان

گفتش از بهر عتاب آن محترم ** من برای دیدن تو نامدم

گفت روحم آن تو خود روح چیست ** هین بفرما کین تجشم بهر کیست 1165

تا شوم من خاک پای آن کسی ** که به باغ لطف تستش مغرسی

پس بگفتش کان هلال عرش کو ** هم‌چو مهتاب از تواضع فرش کو

آن شهی در بندگی پنهان شده ** بهر جاسوسی به دنیا آمده

تو مگو کو بنده و آخرجی ماست ** این بدان که گنج در ویرانه‌هاست

ای عجب چونست از سقم آن هلال ** که هزاران بدر هستش پای‌مال 1170

گفت از رنجش مرا آگاه نیست ** لیک روزی چند بر درگاه نیست

صحبت او با ستور و استرست ** سایس است و منزلش این آخرست

در آمدن مصطفی علیه‌السلام از بهر عیادت هلال در ستورگاه آن امیر و نواختن مصطفی هلال را رضی الله عنه

رفت پیغامبر به رغبت بهر او ** اندر آخر وآمد اندر جست و جو

بود آخر مظلم و زشت و پلید ** وین همه برخاست چون الفت رسید

بوی پیغامبر ببرد آن شیر نر ** هم‌چنانک بوی یوسف را پدر 1175

موجب ایمان نباشد معجزات ** بوی جنسیت کند جذب صفات

معجزات از بهر قهر دشمنست ** بوی جنسیت پی دل بردنست

قهر گردد دشمن اما دوست نی ** دوست کی گردد ببسته گردنی

اندر آمد او ز خواب از بوی او ** گفت سرگین‌دان درون زین گونه بو

از میان پای استوران بدید ** دامن پاک رسول بی‌ندید 1180

پس ز کنج آخر آمد غژغژان ** روی بر پایش نهاد آن پهلوان

پس پیمبر روی بر رویش نهاد ** بر سر و بر چشم و رویش بوسه داد

گفت یا ربا چه پنهان گوهری ** ای غریب عرش چونی خوشتری