نه رهی ببریده او نه پای راه ** نه تبش آن قحبه را نه سوز و آه

قصه‌ی درویشی کی از آن خانه هرچه می‌خواست می‌گفت نیست

سایلی آمد به سوی خانه‌ای ** خشک نانه خواست یا تر نانه‌ای 1250

گفت صاحب‌خانه نان اینجا کجاست ** خیره‌ای کی این دکان نانباست

گفت باری اندکی پیهم بیاب ** گفت آخر نیست دکان قصاب

گفت پاره‌ی آرد ده ای کدخدا ** گفت پنداری که هست این آسیا

گفت باری آب ده از مکرعه ** گفت آخر نیست جو یا مشرعه

هر چه او درخواست از نان یا سبوس ** چربکی می‌گفت و می‌کردش فسوس 1255

آن گدا در رفت و دامن بر کشید ** اندر آن خانه بحسبت خواست رید

گفت هی هی گفت تن زن ای دژم ** تا درین ویرانه خود فارغ کنم

چون درینجا نیست وجه زیستن ** بر چنین خانه بباید ریستن

چون نه‌ای بازی که گیری تو شکار ** دست آموز شکار شهریار

نیستی طاوس با صد نقش بند ** که به نقشت چشمها روشن کنند 1260

هم نه‌ای طوطی که چون قندت دهند ** گوش سوی گفت شیرینت نهند

هم نه‌ای بلبل که عاشق‌وار زار ** خوش بنالی در چمن یا لاله‌زار

هم نه‌ای هدهد که پیکیها کنی ** نه چو لک‌لک که وطن بالا کنی

در چه کاری تو و بهر چت خرند ** تو چه مرغی و ترا با چه خورند

زین دکان با مکاسان برتر آ ** تا دکان فضل که الله اشتری 1265

کاله‌ای که هیچ خلقش ننگرید ** از خلاقت آن کریم آن را خرید

هیچ قلبی پیش او مردود نیست ** زانک قصدش از خریدن سود نیست

رجوع به داستان آن کمپیر

چون عروسی خواست رفتن آن خریف ** موی ابرو پاک کرد آن مستخیف

پیش رو آیینه بگرفت آن عجوز ** تا بیاراید رخ و رخسار و پوز

چند گلگونه بمالید از بطر ** سفره‌ی رویش نشد پوشیده‌تر 1270

عشرهای مصحف از جا می‌برید ** می‌بچفسانید بر رو آن پلید

تا که سفره‌ی روی او پنهان شود ** تا نگین حلقه‌ی خوبان شود

عشرها بر روی هر جا می‌نهاد ** چونک بر می‌بست چادر می‌فتاد