عشرها بر روی هر جا می‌نهاد ** چونک بر می‌بست چادر می‌فتاد

باز او آن عشرها را با خدو ** می‌بچفسانید بر اطراف رو

باز چادر راست کردی آن تکین ** عشرها افتادی از رو بر زمین 1275

چون بسی می‌کرد فن و آن می‌فتاد ** گفت صد لعنت بر آن ابلیس باد

شد مصور آن زمان ابلیس زود ** گفت ای قحبه‌ی قدید بی‌ورود

من همه عمر این نیندیشیده‌ام ** نه ز جز تو قحبه‌ای این دیده‌ام

تخم نادر در فضیحت کاشتی ** در جهان تو مصحفی نگذاشتی

صد بلیسی تو خمیس اندر خمیس ** ترک من گوی ای عجوزه‌ی دردبیس 1280

چند دزدی عشر از علم کتاب ** تا شود رویت ملون هم‌چو سیب

چند دزدی حرف مردان خدا ** تا فروشی و ستانی مرحبا

رنگ بر بسته ترا گلگون نکرد ** شاخ بر بسته فن عرجون نکرد

عاقبت چون چادر مرگت رسد ** از رخت این عشرها اندر فتد

چونک آید خیزخیزان رحیل ** گم شود زان پس فنون قال و قیل 1285

عالم خاموشی آید پیش بیست ** وای آنک در درون انسیش نیست

صیقلی کن یک دو روزی سینه را ** دفتر خود ساز آن آیینه را

که ز سایه‌ی یوسف صاحب‌قران ** شد زلیخای عجوز از سر جوان

می‌شود مبدل به خورشید تموز ** آن مزاح بارد برد العجوز

می‌شود مبدل بسوز مریمی ** شاخ لب خشکی به نخلی خرمی 1290

ای عجوزه چند کوشی با قضا ** نقد جو اکنون رها کن ما مضی

چون رخت را نیست در خوبی امید ** خواه گلگونه نه و خواهی مداد

حکایت آن رنجور کی طبیب درو اومید صحت ندید

آن یکی رنجور شد سوی طبیب ** گفت نبضم را فرو بین ای لبیب

که ز نبض آگه شوی بر حال دل ** که رگ دستست با دل متصل

چونک دل غیبست خواهی زو مثال ** زو بجو که با دلستش اتصال 1295

باد پنهانست از چشم ای امین ** در غبار و جنبش برگش ببین

کز یمینست او وزان یا از شمال ** جنبش برگت بگوید وصف حال