دوست گیری چیزها را از اثر ** پس چرا ز آثاربخشی بی‌خبر

از خیالی دوست گیری خلق را ** چون نگیری شاه غرب و شرق را

این سخن پایان ندارد ای قباد ** حرص ما را اندرین پایان مباد 1320

رجوع به قصه‌ی رنجور

باز گرد و قصه‌ی رنجور گو ** با طبیب آگه ستارخو

نبض او بگرفت و واقف شد ز حال ** که امید صحت او بد محال

گفت هر چت دل بخواهد آن بکن ** تا رود از جسمت این رنج کهن

هرچه خواهد خاطر تو وا مگیر ** تا نگردد صبر و پرهیزت زحیر

صبر و پرهیز این مرض را دان زیان ** هرچه خواهد دل در آرش در میان 1325

این چنین رنجور را گفت ای عمو ** حق تعالی اعملوا ما شتم

گفت رو هین خیر بادت جان عم ** من تماشای لب جو می‌روم

بر مراد دل همی‌گشت او بر آب ** تا که صحت را بیابد فتح باب

بر لب جو صوفیی بنشسته بود ** دست و رو می‌شست و پاکی می‌فزود

او قفااش دید چون تخییلیی ** کرد او را آرزوی سیلیی 1330

بر قفای صوفی حمزه‌پرست ** راست می‌کرد از برای صفع دست

کارزو را گر نرانم تا رود ** آن طبیبم گفت کان علت شود

سیلیش اندر برم در معرکه ** زانک لا تلقوا بایدی تهلکه

تهلکه‌ست این صبر و پرهیز ای فلان ** خوش بکوبش تن مزن چون دیگران

چون زدش سیلی برآمد یک طراق ** گفت صوفی هی هی ای قواد عاق 1335

خواست صوفی تا دو سه مشتش زند ** سبلت و ریشش یکایک بر کند

خلق رنجور دق و بیچاره‌اند ** وز خداع دیو سیلی باره‌اند

جمله در ایذای بی‌جرمان حریص ** در قفای همدگر جویان نقیص

ای زننده بی‌گناهان را قفا ** در قفای خود نمی‌بینی جزا

ای هوا را طب خود پنداشته ** بر ضعیفان صفع را بگماشته 1340

بر تو خندید آنک گفتت این دواست ** اوست که آدم را به گندم رهنماست

که خورید این دانه او دو مستعین ** بهر دارو تا تکونا خالدین