این چنین رنجور را گفت ای عمو ** حق تعالی اعملوا ما شتم

گفت رو هین خیر بادت جان عم ** من تماشای لب جو می‌روم

بر مراد دل همی‌گشت او بر آب ** تا که صحت را بیابد فتح باب

بر لب جو صوفیی بنشسته بود ** دست و رو می‌شست و پاکی می‌فزود

او قفااش دید چون تخییلیی ** کرد او را آرزوی سیلیی 1330

بر قفای صوفی حمزه‌پرست ** راست می‌کرد از برای صفع دست

کارزو را گر نرانم تا رود ** آن طبیبم گفت کان علت شود

سیلیش اندر برم در معرکه ** زانک لا تلقوا بایدی تهلکه

تهلکه‌ست این صبر و پرهیز ای فلان ** خوش بکوبش تن مزن چون دیگران

چون زدش سیلی برآمد یک طراق ** گفت صوفی هی هی ای قواد عاق 1335

خواست صوفی تا دو سه مشتش زند ** سبلت و ریشش یکایک بر کند

خلق رنجور دق و بیچاره‌اند ** وز خداع دیو سیلی باره‌اند

جمله در ایذای بی‌جرمان حریص ** در قفای همدگر جویان نقیص

ای زننده بی‌گناهان را قفا ** در قفای خود نمی‌بینی جزا

ای هوا را طب خود پنداشته ** بر ضعیفان صفع را بگماشته 1340

بر تو خندید آنک گفتت این دواست ** اوست که آدم را به گندم رهنماست

که خورید این دانه او دو مستعین ** بهر دارو تا تکونا خالدین

اوش لغزانید و او را زد قفا ** آن قفا وا گشت و گشت این را جزا

اوش لغزانید سخت اندر زلق ** لیک پشت و دستگیرش بود حق

کوه بود آدم اگر پر مار شد ** کان تریاقست و بی‌اضرار شد 1345

تو که تریاقی نداری ذره‌ای ** از خلاص خود چرایی غره‌ای

آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350