جمله در ایذای بی‌جرمان حریص ** در قفای همدگر جویان نقیص

ای زننده بی‌گناهان را قفا ** در قفای خود نمی‌بینی جزا

ای هوا را طب خود پنداشته ** بر ضعیفان صفع را بگماشته 1340

بر تو خندید آنک گفتت این دواست ** اوست که آدم را به گندم رهنماست

که خورید این دانه او دو مستعین ** بهر دارو تا تکونا خالدین

اوش لغزانید و او را زد قفا ** آن قفا وا گشت و گشت این را جزا

اوش لغزانید سخت اندر زلق ** لیک پشت و دستگیرش بود حق

کوه بود آدم اگر پر مار شد ** کان تریاقست و بی‌اضرار شد 1345

تو که تریاقی نداری ذره‌ای ** از خلاص خود چرایی غره‌ای

آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد ** در فتادند و سر و سر باد داد

سرنگون افتادگان را زین منار ** می‌نگر تو صد هزار اندر هزار

تو رسن‌بازی نمیدانی یقین ** شکر پاها گوی و می‌رو بر زمین

پر مساز از کاغذ و از که مپر ** که در آن سودا بسی رفتست سر

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم 1355

اول صف بر کسی ماندم به کام ** کو نگیرد دانه بیند بند دام

حبذا دو چشم پایان بین راد ** که نگه دارند تن را از فساد

آن ز پایان‌دید احمد بود کو ** دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

دید عرش و کرسی و جنات را ** تا درید او پرده‌ی غفلات را

گر همی‌خواهی سلامت از ضرر ** چشم ز اول بند و پایان را نگر 1360

تا عدمها ار ببینی جمله هست ** هستها را بنگری محسوس پست

این ببین باری که هر کش عقل هست ** روز و شب در جست و جوی نیستست