تو که تریاقی نداری ذره‌ای ** از خلاص خود چرایی غره‌ای

آن توکل کو خلیلانه ترا ** وآن کرامت چون کلیمت از کجا

تا نبرد تیغت اسمعیل را ** تا کنی شه‌راه قعر نیل را

گر سعیدی از مناره اوفتید ** بادش اندر جامه افتاد و رهید

چون یقینت نیست آن بخت ای حسن ** تو چرا بر باد دادی خویشتن 1350

زین مناره صد هزاران هم‌چو عاد ** در فتادند و سر و سر باد داد

سرنگون افتادگان را زین منار ** می‌نگر تو صد هزار اندر هزار

تو رسن‌بازی نمیدانی یقین ** شکر پاها گوی و می‌رو بر زمین

پر مساز از کاغذ و از که مپر ** که در آن سودا بسی رفتست سر

گرچه آن صوفی پر آتش شد ز خشم ** لیک او بر عاقبت انداخت چشم 1355

اول صف بر کسی ماندم به کام ** کو نگیرد دانه بیند بند دام

حبذا دو چشم پایان بین راد ** که نگه دارند تن را از فساد

آن ز پایان‌دید احمد بود کو ** دید دوزخ را همین‌جا مو به مو

دید عرش و کرسی و جنات را ** تا درید او پرده‌ی غفلات را

گر همی‌خواهی سلامت از ضرر ** چشم ز اول بند و پایان را نگر 1360

تا عدمها ار ببینی جمله هست ** هستها را بنگری محسوس پست

این ببین باری که هر کش عقل هست ** روز و شب در جست و جوی نیستست

در گدایی طالب جودی که نیست ** بر دکانها طالب سودی که نیست

در مزارع طالب دخلی که نیست ** در مغارس طالب نخلی که نیست

در مدارس طالب علمی که نیست ** در صوامع طالب حلمی که نیست 1365

هستها را سوی پس افکنده‌اند ** نیستها را طالبند و بنده‌اند

زانک کان و مخزن صنع خدا ** نیست غیر نیستی در انجلا

پیش ازین رمزی بگفتستیم ازین ** این و آن را تو یکی بین دو مبین

گفته شد که هر صناعت‌گر که رست ** در صناعت جایگاه نیست جست

جست بنا موضعی ناساخته ** گشته ویران سقفها انداخته 1370