گفت صد خدمت کنم ای ذو وداد ** در قبولش دست بر دیده نهاد

پس بپیمود و بدید او روی کار ** بعد از آن بگشاد لب را در فشار

از حکایتهای میران دگر ** وز کرمها و عطاء آن نفر 1690

وز بخیلان و ز تحشیراتشان ** از برای خنده هم داد او نشان

هم‌چو آتش کرد مقراضی برون ** می‌برید و لب پر افسانه و فسون

مضاحک گفتن درزی و ترک را از قوت خنده بسته شدن دو چشم تنگ او و فرصت یافتن درزی

ترک خندیدن گرفت از داستان ** چشم تنگش گشت بسته آن زمان

پاره‌ای دزدید و کردش زیر ران ** از جز حق از همه احیا نهان

حق همی‌دید آن ولی ستارخوست ** لیک چون از حد بری غماز اوست 1695

ترک را از لذت افسانه‌اش ** رفت از دل دعوی پیشانه‌اش

اطلس چه دعوی چه رهن چه ** ترک سرمستست در لاغ اچی

لابه کردش ترک کز بهر خدا ** لاغ می‌گو که مرا شد مغتذا

گفت لاغی خندمینی آن دغا ** که فتاد از قهقهه او بر قفا

پاره‌ای اطلس سبک بر نیفه زد ** ترک غافل خوش مضاحک می‌مزد 1700

هم‌چنین بار سوم ترک خطا ** گفت لاغی گوی از بهر خدا

گفت لاغی خندمین‌تر زان دو بار ** کرد او این ترک را کلی شکار

چشم بسته عقل جسته مولهه ** مست ترک مدعی از قهقهه

پس سوم بار از قبا دزدید شاخ ** که ز خنده‌ش یافت میدان فراخ

چون چهارم بار آن ترک خطا ** لاغ از آن استا همی‌کرد اقتضا 1705

رحم آمد بر وی آن استاد را ** کرد در باقی فن و بیداد را

گفت مولع گشت این مفتون درین ** بی‌خبر کین چه خسارست و غبین

بوسه‌افشان کرد بر استاد او ** که بمن بهر خدا افسانه گو

ای فسانه گشته و محو از وجود ** چند افسانه بخواهی آزمود

خندمین‌تر از تو هیچ افسانه نیست ** بر لب گور خراب خویش ایست 1710

ای فرو رفته به گور جهل و شک ** چند جویی لاغ و دستان فلک

تا بکی نوشی تو عشوه‌ی این جهان ** که نه عقلت ماند بر قانون نه جان