حق همی‌دید آن ولی ستارخوست ** لیک چون از حد بری غماز اوست

حق همی‌دید آن ولی ستارخوست ** لیک چون از حد بری غماز اوست 1695

ترک را از لذت افسانه‌اش ** رفت از دل دعوی پیشانه‌اش

اطلس چه دعوی چه رهن چه ** ترک سرمستست در لاغ اچی

لابه کردش ترک کز بهر خدا ** لاغ می‌گو که مرا شد مغتذا

گفت لاغی خندمینی آن دغا ** که فتاد از قهقهه او بر قفا

پاره‌ای اطلس سبک بر نیفه زد ** ترک غافل خوش مضاحک می‌مزد 1700

هم‌چنین بار سوم ترک خطا ** گفت لاغی گوی از بهر خدا

گفت لاغی خندمین‌تر زان دو بار ** کرد او این ترک را کلی شکار

چشم بسته عقل جسته مولهه ** مست ترک مدعی از قهقهه

پس سوم بار از قبا دزدید شاخ ** که ز خنده‌ش یافت میدان فراخ

چون چهارم بار آن ترک خطا ** لاغ از آن استا همی‌کرد اقتضا 1705

رحم آمد بر وی آن استاد را ** کرد در باقی فن و بیداد را

گفت مولع گشت این مفتون درین ** بی‌خبر کین چه خسارست و غبین

بوسه‌افشان کرد بر استاد او ** که بمن بهر خدا افسانه گو

ای فسانه گشته و محو از وجود ** چند افسانه بخواهی آزمود

خندمین‌تر از تو هیچ افسانه نیست ** بر لب گور خراب خویش ایست 1710

ای فرو رفته به گور جهل و شک ** چند جویی لاغ و دستان فلک

تا بکی نوشی تو عشوه‌ی این جهان ** که نه عقلت ماند بر قانون نه جان

لاغ این چرخ ندیم کرد و مرد ** آب روی صد هزاران چون تو برد

می‌درد می‌دوزد این درزی عام ** جامه‌ی صدسالگان طفل خام

لاغ او گر باغها را داد داد ** چون دی آمد داده را بر باد داد 1715

پیره‌طفلان شسته پیشش بهر کد ** تا به سعد و نحس او لاغی کند

گفتن درزی ترک را هی خاموش کی اگر مضاحک دگر گویم قبات تنگ آید

گفت درزی ای طواشی بر گذر ** وای بر تو گر کنم لاغی دگر

پس قبایت تنگ آید باز پس ** این کند با خویشتن خود هیچ کس

خنده‌ی چه رمزی ار دانستیی ** تو به جای خنده خون بگرستیی

بیان آنک بی‌کاران و افسانه‌جویان مثل آن ترک‌اند و عالم غرار غدار هم‌چو آن درزی و شهوات و زبان مضاحک گفتن این دنیاست و عمر هم‌چون آن اطلس پیش این درزی جهت قبای بقا و لباس تقوی ساختن