علم و حکمت بهر راه و بی‌رهیست ** چون همه ره باشد آن حکمت تهیست

بهر این دکان طبع شوره‌آب ** هر دو عالم را روا داری خراب

من همی‌دانم که تو پاکی نه خام ** وین سالت هست از بهر عوام 1755

جور دوران و هر آن رنجی که هست ** سهل‌تر از بعد حق و غفلتست

زآنک اینها بگذرند آن نگذرد ** دولت آن دارد که جان آگه برد

حکایت در تقریر آنک صبر در رنج کار سهل‌تر از صبر در فراق یار بود

آن یکی زن شوی خود را گفت هی ** ای مروت را به یک ره کرده طی

هیچ تیمارم نمی‌داری چرا ** تا بکی باشم درین خواری چرا

گفت شو من نفقه چاره می‌کنم ** گرچه عورم دست و پایی می‌زنم 1760

نفقه و کسوه‌ست واجب ای صنم ** از منت این هر دو هست و نیست کم

آستین پیرهن بنمود زن ** بس درشت و پر وسخ بد پیرهن

گفت از سختی تنم را می‌خورد ** کس کسی را کسوه زین سان آورد

گفت ای زن یک سالت می‌کنم ** مرد درویشم همین آمد فنم

این درشتست و غلیظ و ناپسند ** لیک بندیش ای زن اندیشه‌مند 1765

این درشت و زشت‌تر یا خود طلاق ** این ترا مکروه‌تر یا خود فراق

هم‌چنان ای خواجه‌ی تشنیع زن ** از بلا و فقر و از رنج و محن

لا شک این ترک هوا تلخی‌دهست ** لیک از تلخی بعد حق بهست

گر جهاد و صوم سختست و خشن ** لیک این بهتر ز بعد ممتحن

رنج کی ماند دمی که ذوالمنن ** گویدت چونی تو ای رنجور من 1770

ور نگوید کت نه آن فهم و فن است ** لیک آن ذوق تو پرسش کردنست

آن ملیحان که طبیبان دل‌اند ** سوی رنجوران به پرسش مایل‌اند

وز حذر از ننگ و از نامی کنند ** چاره‌ای سازند و پیغامی کنند

ورنه در دلشان بود آن مفتکر ** نیست معشوقی ز عاشق بی‌خبر

ای تو جویای نوادر داستان ** هم فسانه‌ی عشق‌بازان را بخوان 1775

بس بجوشیدی درین عهد مدید ** ترک‌جوشی هم نگشتی ای قدید

دیده‌ای عمری تو داد و داوری ** وانگه از نادیدگان ناشی‌تری