ورنه در دلشان بود آن مفتکر ** نیست معشوقی ز عاشق بی‌خبر

ای تو جویای نوادر داستان ** هم فسانه‌ی عشق‌بازان را بخوان 1775

بس بجوشیدی درین عهد مدید ** ترک‌جوشی هم نگشتی ای قدید

دیده‌ای عمری تو داد و داوری ** وانگه از نادیدگان ناشی‌تری

هر که شاگردیش کرد استاد شد ** تو سپس‌تر رفته‌ای ای کور لد

خود نبود از والدینت اختبار ** هم نبودت عبرت از لیل و نهار

مثل

عارفی پرسید از آن پیر کشیش ** که توی خواجه مسن‌تر یا که ریش 1780

گفت نه من پیش ازو زاییده‌ام ** بی ز ریشی بس جهان را دیده‌ام

گفت ریشت شد سپید از حال گشت ** خوی زشت تو نگردیدست وشت

او پس از تو زاد و از تو بگذرید ** تو چنین خشکی ز سودای ثرید

تو بر آن رنگی که اول زاده‌ای ** یک قدم زان پیش‌تر ننهاده‌ای

هم‌چنان دوغی ترش در معدنی ** خود نگردی زو مخلص روغنی 1785

هم خمیری خمر طینه دری ** گرچه عمری در تنور آذری

چون حشیشی پا به گل بر پشته‌ای ** گرچه از باد هوس سرگشته‌ای

هم‌چو قوم موسی اندر حر تیه ** مانده‌ای بر جای چل سال ای سفیه

می‌روی هر روز تا شب هروله ** خویش می‌بینی در اول مرحله

نگذری زین بعد سیصد ساله تو ** تا که داری عشق آن گوساله تو 1790

تا خیال عجل از جانشان نرفت ** بد بریشان تیه چون گرداب زفت

غیر این عجلی کزو یابیده‌ای ** بی‌نهایت لطف و نعمت دیده‌ای

گاو طبعی زان نکوییهای زفت ** از دلت در عشق این گوساله رفت

باری اکنون تو ز هر جزوت بپرس ** صد زبان دارند این اجزای خرس

ذکر نعمتهای رزاق جهان ** که نهان شد آن در اوراق زمان 1795

روز و شب افسانه‌جویانی تو چست ** جزو جزو تو فسانه‌گوی تست

جزو جزوت تا برستست از عدم ** چند شادی دیده‌اند و چند غم

زانک بی‌لذت نروید هیچ جزو ** بلک لاغر گردد از هی پیچ جزو