قهر سرکه لطف هم‌چون انگبین ** کین دو باشد رکن هر اسکنجبین

انگبین گر پای کم آرد ز خل ** آیند آن اسکنجبین اندر خلل

قوم بر وی سرکه‌ها می‌ریختند ** نوح را دریا فزون می‌ریخت قند 20

قند او را بد مدد از بحر جود ** پس ز سرکه‌ی اهل عالم می‌فزود

واحد کالالف کی بود آن ولی ** بلک صد قرنست آن عبدالعلی

خم که از دریا درو راهی شود ** پیش او جیحونها زانو زند

خاصه این دریا که دریاها همه ** چون شنیدند این مثال و دمدمه

شد دهانشان تلخ ازین شرم و خجل ** که قرین شد نام اعظم با اقل 25

در قران این جهان با آن جهان ** این جهان از شرم می‌گردد جهان

این عبارت تنگ و قاصر رتبتست ** ورنه خس را با اخص چه نسبتست

زاغ در رز نعره‌ی زاغان زند ** بلبل از آواز خوش کی کم کند

پس خریدارست هر یک را جدا ** اندرین بازار یفعل ما یشا

نقل خارستان غذای آتش است ** بوی گل قوت دماغ سرخوش است 30

گر پلیدی پیش ما رسوا بود ** خوک و سگ را شکر و حلوا بود

گر پلیدان این پلیدیها کنند ** آبها بر پاک کردن می‌تنند

گرچه ماران زهرافشان می‌کنند ** ورچه تلخان‌مان پریشان می‌کنند

نحلها بر کو و کندو و شجر ** می‌نهند از شهد انبار شکر

زهرها هرچند زهری می‌کنند ** زود تریاقاتشان بر می‌کنند 35

این جهان جنگست کل چون بنگری ** ذره با ذره چو دین با کافری

آن یکی ذره همی پرد به چپ ** وآن دگر سوی یمین اندر طلب

ذره‌ای بالا و آن دیگر نگون ** جنگ فعلیشان ببین اندر رکون

جنگ فعلی هست از جنگ نهان ** زین تخالف آن تخالف را بدان

ذره‌ای کان محو شد در آفتاب ** جنگ او بیرون شد از وصف و حساب 40

چون ز ذره محو شد نفس و نفس ** جنگش اکنون جنگ خورشیدست بس

رفت از وی جنبش طبع و سکون ** از چه از انا الیه راجعون