هر دو گون تمثال پاکیزه‌مثال ** شاهد عدل‌اند بر سر وصال

هر دو گون حسن لطیف مرتضی ** شاهد احبال و حشر ما مضی

هم‌چو یخ کاندر تموز مستجد ** هر دم افسانه‌ی زمستان می‌کند

ذکر آن اریاح سرد و زمهریر ** اندر آن ازمان و ایام عسیر 1820

هم‌چو آن میوه که در وقت شتا ** می‌کند افسانه‌ی لطف خدا

قصه‌ی دور تبسمهای شمس ** وآن عروسان چمن را لمس و طمس

حال رفت و ماند جزوت یادگار ** یا ازو واپرس یا خود یاد آر

چون فرو گیرد غمت گر چستیی ** زان دم نومید کن وا جستیی

گفتییش ای غصه‌ی منکر به حال ** راتبه‌ی انعامها را زان کمال 1825

گر بهر دم نت بهار و خرمیست ** هم‌چو چاش گل تنت انبار چیست

چاش گل تن فکر تو هم‌چون گلاب ** منکر گل شد گلاب اینت عجاب

از کپی‌خویان کفران که دریغ ** بر نبی‌خویان نثار مهر و میغ

آن لجاج کفر قانون کپیست ** وآن سپاس و شکر منهاج نبیست

با کپی‌خویان تهتکها چه کرد ** با نبی‌رویان تنسکها چه کرد 1830

در عمارتها سگانند و عقور ** در خرابیهاست گنج عز و نور

گر نبودی این بزوغ اندر خسوف ** گم نکردی راه چندین فیلسوف

زیرکان و عاقلان از گمرهی ** دیده بر خرطوم داغ ابلهی

باقی قصه‌ی فقیر روزی‌طلب بی‌واسطه‌ی کسب

آن یکی بیچاره‌ی مفلس ز درد ** که ز بی‌چیزی هزاران زهر خورد

لابه کردی در نماز و در دعا ** کای خداوند و نگهبان رعا 1835

بی ز جهدی آفریدی مر مرا ** بی فن من روزیم ده زین سرا

پنج گوهر دادیم در درج سر ** پنج حس دیگری هم مستتر

لا یعد این داد و لا یحصی ز تو ** من کلیلم از بیانش شرم‌رو

چونک در خلاقیم تنها توی ** کار رزاقیم تو کن مستوی

سالها زو این دعا بسیار شد ** عاقبت زاری او بر کار شد 1840

هم‌چو آن شخصی که روزی حلال ** از خدا می‌خواست بی‌کسب و کلال