پیش چشمش آمد آن مکتوب زود ** با علاماتی که هاتف گفته بود

در بغل زد گفت خواجه خیر باد ** این زمان وا می‌رسم ای اوستاد 1925

رفت کنج خلوتی و آن را بخواند ** وز تحیر واله و حیران بماند

که بدین سان گنج‌نامه‌ی بی‌بها ** چون فتاده ماند اندر مشقها

باز اندر خاطرش این فکر جست ** کز پی هر چیز یزدان حافظست

کی گذارد حافظ اندر اکتناف ** که کسی چیزی رباید از گزاف

گر بیابان پر شود زر و نقود ** بی رضای حق جوی نتوان ربود 1930

ور بخوانی صد صحف بی سکته‌ای ** بی قدر یادت نماند نکته‌ای

ور کنی خدمت نخوانی یک کتاب ** علمهای نادره یابی ز جیب

شد ز جیب آن کف موسی ضو فشان ** کان فزون آمد ز ماه آسمان

کانک می‌جستی ز چرخ با نهیب ** سر بر آوردستت ای موسی ز جیب

تا بدانی که آسمانهای سمی ** هست عکس مدرکات آدمی 1935

نی که اول دست برد آن مجید ** از دو عالم پیشتر عقل آفرید

این سخن پیدا و پنهانست بس ** که نباشد محرم عنقا مگس

باز سوی قصه باز آ ای پسر ** قصه‌ی گنج و فقیر آور به سر

تمامی قصه‌ی آن فقیر و نشان جای آن گنج

اندر آن رقعه نبشته بود این ** که برون شهر گنجی دان دفین

آن فلان قبه که در وی مشهدست ** پشت او در شهر و در در فدفدست 1940

پشت با وی کن تو رو در قبله آر ** وانگهان از قوس تیری بر گذار

چون فکندی تیر از قوس ای سعاد ** بر کن آن موضع که تیرت اوفتاد

پس کمان سخت آورد آن فتی ** تیر پرانید در صحن فضا

زو تبر آورد و بیل او شاد شاد ** کند آن موضع که تیرش اوفتاد

کند شد هم او و هم بیل و تبر ** خود ندید از گنج پنهانی اثر 1945

هم‌چنین هر روز تیر انداختی ** لیک جای گنج را نشناختی

چونک این را پیشه کرد او بر دوام ** فجفجی در شهر افتاد و عوام

فاش شدن خبر این گنج و رسیدن به گوش پادشاه

پس خبر کردند سلطان را ازین ** آن گروهی که بدند اندر کمین