دشتها را گز گز آن شه چاه کند ** رقعه را از خشم پیش او فکند

دشتها را گز گز آن شه چاه کند ** رقعه را از خشم پیش او فکند 1960

گفت گیر این رقعه کش آثار نیست ** تو بدین اولیتری کت کار نیست

نیست این کار کسی کش هست کار ** که بسوزد گل بگردد گرد خار

نادر افتد اهل این ماخولیا ** منتظر که روید از آهن گیا

سخت جانی باید این فن را چو تو ** تو که داری جان سخت این را بجو

گر نیابی نبودت هرگز ملال ** ور بیابی آن به تو کردم حلال 1965

عقل راه ناامیدی کی رود ** عشق باشد کان طرف بر سر دود

لاابالی عشق باشد نی خرد ** عقل آن جوید کز آن سودی برد

ترک‌تاز و تن‌گداز و بی‌حیا ** در بلا چون سنگ زیر آسیا

سخت‌رویی که ندارد هیچ پشت ** بهره‌جویی را درون خویش کشت

پاک می‌بازد نباشد مزدجو ** آنچنان که پاک می‌گیرد ز هو 1970

می‌دهد حق هستیش بی‌علتی ** می‌سپارد باز بی‌علت فتی

که فتوت دادن بی علتست ** پاک‌بازی خارج هر ملتست

زانک ملت فضل جوید یا خلاص ** پاک بازانند قربانان خاص

نی خدا را امتحانی می‌کنند ** نی در سود و زیانی می‌زنند

باز دادن شاه گنج‌نامه را به آن فقیر کی بگیر ما از سر این برخاستیم

چونک رقعه‌ی گنج پر آشوب را ** شه مسلم داشت آن مکروب را 1975

گشت آمن او ز خصمان و ز نیش ** رفت و می‌پیچید در سودای خویش

یار کرد او عشق درداندیش را ** کلب لیسد خویش ریش خویش را

عشق را در پیچش خود یار نیست ** محرمش در ده یکی دیار نیست

نیست از عاشق کسی دیوانه‌تر ** عقل از سودای او کورست و کر

زآنک این دیوانگی عام نیست ** طب را ارشاد این احکام نیست 1980

گر طبیبی را رسد زین گون جنون ** دفتر طب را فرو شوید به خون

طب جمله‌ی عقلها منقوش اوست ** روی جمله دلبران روپوش اوست

روی در روی خود آر ای عشق‌کیش ** نیست ای مفتون ترا جز خویش خویش

قبله از دل ساخت آمد در دعا ** لیس للانسان الا ما سعی