لیک یک یک را خدا محسوس کرد ** تا که بیند نیز او که نیست مرد

دیدش از دور و بخندید آن خدیو ** گفت آن را مشنو ای مفتون دیو

از ضمیر او بدانست آن جلیل ** هم ز نور دل بلی نعم الدلیل

خواند بر وی یک به یک آن ذوفنون ** آنچ در ره رفت بر وی تا کنون 2135

بعد از آن در مشکل انکار زن ** بر گشاد آن خوش‌سراینده دهن

کان تحمل از هوای نفس نیست ** آن خیال نفس تست آنجا مه‌ایست

گرنه صبرم می‌کشیدی بار زن ** کی کشیدی شیر نر بیگار من

اشتران بختییم اندر سبق ** مست و بی‌خود زیر محملهای حق

من نیم در امر و فرمان نیم‌خام ** تا بیندیشم من از تشنیع عام 2140

عام ما و خاص ما فرمان اوست ** جان ما بر رو دوان جویان اوست

فردی ما جفتی ما نه از هواست ** جان ما چون مهره در دست خداست

ناز آن ابله کشیم و صد چو او ** نه ز عشق رنگ و نه سودای بو

این قدر خود درس شاگردان ماست ** کر و فر ملحمه‌ی ما تا کجاست

تا کجا آنجا که جا را راه نیست ** جز سنابرق مه الله نیست 2145

از همه اوهام و تصویرات دور ** نور نور نور نور نور نور

بهر تو ار پست کردم گفت و گو ** تا بسازی با رفیق زشت‌خو

تا کشی خندان و خوش بار حرج ** از پی الصبر مفتاح الفرج

چون بسازی با خسی این خسان ** گردی اندر نور سنتها رسان

که انبیا رنج خسان بس دیده‌اند ** از چنین ماران بسی پیچیده‌اند 2150

چون مراد و حکم یزدان غفور ** بود در قدمت تجلی و ظهور

بی ز ضدی ضد را نتوان نمود ** وان شه بی‌مثل را ضدی نبود

حکمت در انی جاعل فی الارض خلیفة

پس خلیفه ساخت صاحب‌سینه‌ای ** تا بود شاهیش را آیینه‌ای

بس صفای بی‌حدودش داد او ** وانگه از ظلمت ضدش بنهاد او

دو علم بر ساخت اسپید و سیاه ** آن یکی آدم دگر ابلیس راه 2155

در میان آن دو لشکرگاه زفت ** چالش و پیکار آنچ رفت رفت