امر حق آمد به شهرستان و ده ** خانه و دیوار را سایه مده

مانع باران مباش و آفتاب ** تا بدان مرسل شدند امت شتاب

که بمردیم اغلب ای مهتر امان ** باقیش از دفتر تفسیر خوان

چون عصا را مار کرد آن چست‌دست ** گر ترا عقلیست آن نکته بس است

تو نظر داری ولیک امعانش نیست ** چشمه‌ی افسرده است و کرده ایست 2180

زین همی گوید نگارنده‌ی فکر ** که بکن ای بنده امعان نظر

آن نمی‌خواهد که آهن کوب سرد ** لیک ای پولاد بر داود گرد

تن بمردت سوی اسرافیل ران ** دل فسردت رو به خورشید روان

در خیال از بس که گشتی مکتسی ** نک بسوفسطایی بدظن رسی

او خود از لب خرد معزول بود ** شد ز حس محروم و معزول از وجود 2185

هین سخن‌خا نوبت لب‌خایی است ** گر بگویی خلق را رسوایی است

چیست امعان چشمه را کردن روان ** چون ز تن جان رست گویندش روان

آن حکیمی را که جان از بند تن ** باز رست و شد روان اندر چمن

دو لقب را او برین هر دو نهاد ** بهر فرق ای آفرین بر جانش باد

در بیان آنک بر فرمان رود ** گر گلی را خار خواهد آن شود 2190

معجزه‌ی هود علیه‌ السلام در تخلص مومنان امت به وقت نزول باد

مومنان از دست باد ضایره ** جمله بنشستند اندر دایره

یاد طوفان بود و کشتی لطف هو ** بس چنین کشتی و طوفان دارد او

پادشاهی را خدا کشتی کند ** تا به حرص خویش بر صفها زند

قصد شه آن نه که خلق آمن شوند ** قصدش آنک ملک گردد پای‌بند

آن خراسی می‌دود قصدش خلاص ** تا بیابد او ز زخم آن دم مناص 2195

قصد او آن نه که آبی بر کشد ** یاکه کنجد را بدان روغن کند

گاو بشتابد ز بیم زخم سخت ** نه برای بردن گردون و رخت

لیک دادش حق چنین خوف وجع ** تا مصالح حاصل آید در تبع

هم‌چنان هر کاسبی اندر دکان ** بهر خود کوشد نه اصلاح جهان

هر یکی بر درد جوید مرهمی ** در تبع قایم شده زین عالمی 2200