خود نه من می‌مانم و نه آن هنر ** تن چو مرداری فتاده بی‌خبر

تا سحر جمله شب آن شاه علی ** خود همی‌گوید الستی و بلی 2300

کو بلی‌گو جمله را سیلاب برد ** یا نهنگی خورد کل را کرد و مرد

صبح‌دم چون تیغ گوهردار خود ** از نیام ظلمت شب بر کند

آفتاب شرق شب را طی کند ** از نهنگ آن خورده‌ها را قی کند

رسته چون یونس ز معده‌ی آن نهنگ ** منتشر گردیم اندر بو و رنگ

خلق چون یونس مسبح آمدند ** کاندر آن ظلمات پر راحت شدند 2305

هر یکی گوید به هنگام سحر ** چون ز بطن حوت شب آید به در

کای کریمی که در آن لیل وحش ** گنج رحمت بنهی و چندین چشش

چشم تیز و گوش تازه تن سبک ** از شب هم‌چون نهنگ ذوالحبک

از مقامات وحش‌رو زین سپس ** هیچ نگریزیم ما با چون تو کس

موسی آن را نار دید و نور بود ** زنگیی دیدیم شب را حور بود 2310

بعد ازین ما دیده خواهیم از تو بس ** تا نپوشد بحر را خاشاک و خس

ساحران را چشم چون رست از عمی ** کف‌زنان بودند بی‌این دست و پا

چشم‌بند خلق جز اسباب نیست ** هر که لرزد بر سبب ز اصحاب نیست

لیک حق اصحابنا اصحاب را ** در گشاد و برد تا صدر سرا

با کفش نامستحق و مستحق ** معتقان رحمت‌اند از بند رق 2315

در عدم ما مستحقان کی بدیم ** که برین جان و برین دانش زدیم

ای بکرده یار هر اغیار را ** وی بداده خلعت گل خار را

خاک ما را ثانیا پالیز کن ** هیچ نی را بار دیگر چیز کن

این دعا تو امر کردی ز ابتدا ** ورنه خاکی را چه زهره‌ی این بدی

چون دعامان امر کردی ای عجاب ** این دعای خویش را کن مستجاب 2320

شب شکسته کشتی فهم و حواس ** نه امیدی مانده نه خوف و نه یاس

برده در دریای رحمت ایزدم ** تا ز چه فن پر کند بفرستدم

آن یکی را کرده پر نور جلال ** وآن دگر را کرده پر وهم و خیال