آن یکی گفتا که هر یک خواب خویش ** آنچ دید او دوش گو آور به پیش

هرکه خوابش بهتر این را او خورد ** قسم هر مفضول را افضل برد

آنک اندر عقل بالاتر رود ** خوردن او خوردن جمله بود

فوق آمد جان پر انوار او ** باقیان را بس بود تیمار او 2425

عاقلان را چون بقا آمد ابد ** پس به معنی این جهان باقی بود

پس جهود آورد آنچ دیده بود ** تا کجا شب روح او گردیده بود

گفت در ره موسی‌ام آمد به پیش ** گربه بیند دنبه اندر خواب خویش

در پی موسی شدم تا کوه طور ** هر سه‌مان گشتیم ناپیدا ز نور

هر سه سایه محو شد زان آفتاب ** بعد از آن زان نور شد یک فتح باب 2430

نور دیگر از دل آن نور رست ** پس ترقی جست آن ثانیش چست

هم من و هم موسی و هم کوه طور ** هر سه گم گشتیم زان اشراق نور

بعد از آن دیدم که که سه شاخ شد ** چونک نور حق درو نفاخ شد

وصف هیبت چون تجلی زد برو ** می‌سکست از هم همی‌شد سو به سو

آن یکی شاخ که آمد سوی یم ** گشت شیرین آب تلخ هم‌چو سم 2435

آن یکی شاخش فرو شد در زمین ** چشمه‌ی دارو برون آمد معین

که شفای جمله رنجوران شد آب ** از همایونی وحی مستطاب

آن یکی شاخ دگر پرید زود ** تا جوار کعبه که عرفات بود

باز از آن صعقه چو با خود آمدم ** طور بر جا بد نه افزون و نه کم

لیک زیر پای موسی هم‌چو یخ ** می‌گدازید او نماندش شاخ و شخ 2440

با زمین هموار شد که از نهیب ** گشت بالایش از آن هیبت نشیب

باز با خود آمدم زان انتشار ** باز دیدم طور و موسی برقرار

وآن بیابان سر به سر در ذیل کوه ** پر خلایق شکل موسی در وجوه

چون عصا و خرقه‌ی او خرقه‌شان ** جمله سوی طور خوش دامن کشان

جمله کفها در دعا افراخته ** نغمه‌ی ارنی به هم در ساخته 2445

باز آن غشیان چو از من رفت زود ** صورت هر یک دگرگونم نمود