سلسله‌ی زرین بدید و غره گشت ** ماند در سوراخ چاهی جان ز دشت

صورتش جنت به معنی دوزخی ** افعیی پر زهر و نقشش گل رخی 245

گرچه مؤمن را سقر ندهد ضرر ** لیک هم بهتر بود زانجا گذر

گرچه دوزخ دور دارد زو نکال ** لیک جنت به ورا فی کل حال

الحذر ای ناقصان زین گلرخی ** که بگاه صحبت آمد دوزخی

حکایت غلام هندو کی به خداوندزاده‌ی خود پنهان هوای آورده بود چون دختر را با مهتر زاده‌ای عقد کردند غلام خبر یافت رنجور شد و می‌گداخت و هیچ طبیب علت او را در نمی‌یافت و او را زهره‌ی گفتن نه

خواجه‌ای را بود هندو بنده‌ای ** پروریده کرده او را زنده‌ای

علم و آدابش تمام آموخته ** در دلش شمع هنر افروخته 250

پروریدش از طفولیت به ناز ** در کنار لطف آن اکرام‌ساز

بود هم این خواجه را خوش دختری ** سیم‌اندامی گشی خوش‌گوهری

چون مراهق گشت دختر طالبان ** بذل می‌کردند کابین گران

می‌رسیدش از سوی هر مهتری ** بهر دختر دم به دم خوزه‌گری

گفت خواجه مال را نبود ثبات ** روز آید شب رود اندر جهات 255

حسن صورت هم ندارد اعتبار ** که شود رخ زرد از یک زخم خار

سهل باشد نیز مهترزادگی ** که بود غره به مال و بارگی

ای بسا مهتربچه کز شور و شر ** شد ز فعل زشت خود ننگ پدر

پر هنر را نیز اگر باشد نفیس ** کم پرست و عبرتی گیر از بلیس

علم بودش چون نبودش عشق دین ** او ندید از آدم الا نقش طین 260

گرچه دانی دقت علم ای امین ** زانت نگشاید دو دیده‌ی غیب‌بین

او نبیند غیر دستاری و ریش ** از معرف پرسد از بیش و کمیش

عارفا تو از معرف فارغی ** خود همی‌بینی که نور بازغی

کار تقوی دارد و دین و صلاح ** که ازو باشد بدو عالم فلاح

کرد یک داماد صالح اختیار ** که بد او فخر همه خیل و تبار 265

پس زنان گفتند او را مال نیست ** مهتری و حسن و استقلال نیست

گفت آنها تابع زهدند و دین ** بی‌زر او گنجیست بر روی زمین

چون به جد تزویج دختر گشت فاش ** دست پیمان و نشانی و قماش