ای بسا مهتربچه کز شور و شر ** شد ز فعل زشت خود ننگ پدر

پر هنر را نیز اگر باشد نفیس ** کم پرست و عبرتی گیر از بلیس

علم بودش چون نبودش عشق دین ** او ندید از آدم الا نقش طین 260

گرچه دانی دقت علم ای امین ** زانت نگشاید دو دیده‌ی غیب‌بین

او نبیند غیر دستاری و ریش ** از معرف پرسد از بیش و کمیش

عارفا تو از معرف فارغی ** خود همی‌بینی که نور بازغی

کار تقوی دارد و دین و صلاح ** که ازو باشد بدو عالم فلاح

کرد یک داماد صالح اختیار ** که بد او فخر همه خیل و تبار 265

پس زنان گفتند او را مال نیست ** مهتری و حسن و استقلال نیست

گفت آنها تابع زهدند و دین ** بی‌زر او گنجیست بر روی زمین

چون به جد تزویج دختر گشت فاش ** دست پیمان و نشانی و قماش

پس غلام خرد که اندر خانه بود ** گشت بیمار و ضعیف و زار زود

هم‌چو بیمار دقی او می‌گداخت ** علت او را طبیبی کم شناخت 270

عقل می‌گفتی که رنجش از دلست ** داروی تن در غم دل باطلست

آن غلامک دم نزد از حال خویش ** کز چه می‌آید برو در سینه نیش

گفت خاتون را شبی شوهر که تو ** باز پرسش در خلا از حال او

تو به جای مادری او را بود ** که غم خود پیش تو پیدا کند

چونک خاتون در گوش این کلام ** روز دیگر رفت نزدیک غلام 275

پس سرش را شانه می‌کرد آن ستی ** با دو صد مهر و دلال و آشتی

آنچنان که مادران مهربان ** نرم کردش تا در آمد در بیان

که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش ** که زند وز بام زیر اندازدش 280

کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت