صوفیی را گفت خواجه‌ی سیم‌پاش ** ای قدمهای ترا جانم فراش

یک درم خواهی تو امروز ای شهم ** یا که فردا چاشتگاهی سه درم 2715

گفت دی نیم درم راضی‌ترم ** زانک امروز این و فردا صد درم

سیلی نقد از عطاء نسیه به ** نک قفا پیشت کشیدم نقد ده

خاصه آن سیلی که از دست توست ** که قفا و سیلیش مست توست

هین بیا ای جان جان و صد جهان ** خوش غنیمت دار نقد این زمان

در مدزد آن روی مه از شب روان ** سرمکش زین جوی ای آب روان 2720

تا لب جو خندد از آب معین ** لب لب جو سر برآرد یاسمین

چون ببینی بر لب جو سبزه مست ** پس بدان از دور که آنجا آب هست

گفت سیماهم وجوه کردگار ** که بود غماز باران سبزه‌زار

گر ببارد شب نبیند هیچ کس ** که بود در خواب هر نفس و نفس

تازگی هر گلستان جمیل ** هست بر باران پنهانی دلیل 2725

ای اخی من خاکیم تو آبیی ** لیک شاه رحمت و وهابیی

آن‌چنان کن از عطا و از قسم ** که گه و بی‌گه به خدمت می‌رسم

بر لب جو من به جان می‌خوانمت ** می‌نبینم از اجابت مرحمت

آمدن در آب بر من بسته شد ** زانک ترکیبم ز خاکی رسته شد

یا رسولی یا نشانی کن مدد ** تا ترا از بانگ من آگه کند 2730

بحث کردند اندرین کار آن دو یار ** آخر آن بحث آن آمد قرار

که به دست آرند یک رشته‌ی دراز ** تا ز جذب رشته گردد کشف راز

یک سری بر پای این بنده‌ی دوتو ** بست باید دیگرش بر پای تو

تا به هم آییم زین فن ما دو تن ** اندر آمیزیم چون جان با بدن

هست تن چون ریسمان بر پای جان ** می‌کشاند بر زمینش ز آسمان 2735

چغز جان در آب خواب بیهشی ** رسته از موش تن آید در خوشی

موش تن زان ریسمان بازش کشد ** چند تلخی زین کشش جان می‌چشد

گر نبودی جذب موش گنده‌مغز ** عیش‌ها کردی درون آب چغز