تو به جای مادری او را بود ** که غم خود پیش تو پیدا کند

چونک خاتون در گوش این کلام ** روز دیگر رفت نزدیک غلام 275

پس سرش را شانه می‌کرد آن ستی ** با دو صد مهر و دلال و آشتی

آنچنان که مادران مهربان ** نرم کردش تا در آمد در بیان

که مرا اومید از تو این نبود ** که دهی دختر به بیگانه‌ی عنود

خواجه‌زاده‌ی ما و ما خسته‌جگر ** حیف نبود که رود جای دگر

خواست آن خاتون ز خشمی که آمدش ** که زند وز بام زیر اندازدش 280

کو که باشد هندوی مادرغری ** که طمع دارد به خواجه دختری

گفت صبر اولی بود خود را گرفت ** گفت با خواجه که بشنو این شگفت

این چنین گراء کی خاین بود ** ما گمان برده که هست او معتمد

صبر فرمودن خواجه مادر دختر را کی غلام را زجر مکن من او را بی‌زجر ازین طمع باز آرم کی نه سیخ سوزد نه کباب خام ماند

گفت خواجه صبر کن با او بگو ** که ازو ببریم و بدهیمش به تو

تا مگر این از دلش بیرون کنم ** تو تماشا کن که دفعش چون کنم 285

تو دلش خوش کن بگو می‌دان درست ** که حقیقت دختر ما جفت تست

ما ندانستیم ای خوش مشتری ** چونک دانستیم تو اولیتری

آتش ما هم درین کانون ما ** لیلی آن ما و تو مجنون ما

تا خیال و فکر خوش بر وی زند ** فکر شیرین مرد را فربه کند

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290

آدمی فربه شود از راه گوش ** جانور فربه شود از حلق و نوش

گفت آن خاتون ازین ننگ مهین ** خود دهانم کی بجنبد اندرین

این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن