هفت گاو لاغری پر گزند ** هفت گاو فربهش را می‌خورند

هفت خوشه‌ی خشک زشت ناپسند ** سنبلات تازه‌اش را می‌چرند

قحط از مصرش بر آمد ای عزیز ** هین مباش ای شاه این را مستجیز

یوسفم در حبس تو ای شه نشان ** هین ز دستان زنانم وا رهان 2795

از سوی عرشی که بودم مربط او ** شهوت مادر فکندم که اهبطوا

پس فتادم زان کمال مستتم ** از فن زالی به زندان رحم

روح را از عرش آرد در حطیم ** لاجرم کید زنان باشد عظیم

اول و آخر هبوط من ز زن ** چونک بودم روح و چون گشتم بدن

بشنو این زاری یوسف در عثار ** یا بر آن یعقوب بی‌دل رحم آر 2800

ناله از اخوان کنم یا از زنان ** که فکندندم چو آدم از جنان

زان مثال برگ دی پژمرده‌ام ** کز بهشت وصل گندم خورده‌ام

چون بدیدم لطف و اکرام ترا ** وآن سلام سلم و پیغام ترا

من سپند از چشم بد کردم پدید ** در سپندم نیز چشم بد رسید

دافع هر چشم بد از پیش و پس ** چشم‌های پر خمار تست و بس 2805

چشم بد را چشم نیکویت شها ** مات و مستاصل کند نعم الدوا

بل ز چشمت کیمیاها می‌رسد ** چشم بد را چشم نیکو می‌کند

چشم شه بر چشم باز دل زدست ** چشم بازش سخت با همت شدست

تا ز بس همت که یابید از نظر ** می‌نگیرد باز شه جز شیر نر

شیر چه کان شاه‌باز معنوی ** هم شکار تست و هم صیدش توی 2810

شد صفیر باز جان در مرج دین ** نعره‌های لا احب الافلین

باز دل را که پی تو می‌پرید ** از عطای بی‌حدت چشمی رسید

یافت بینی بوی و گوش از تو سماع ** هر حسی را قسمتی آمد مشاع

هر حسی را چون دهی ره سوی غیب ** نبود آن حس را فتور مرگ و شیب

مالک الملکی به حس چیزی دهی ** تا که بر حس‌ها کند آن حس شهی 2815

حکایت شب دزدان کی سلطان محمود شب در میان ایشان افتاد کی من یکی‌ام از شما و بر احوال ایشان مطلع شدن الی آخره

شب چو شه محمود برمی‌گشت فرد ** با گروهی قوم دزدان باز خورد