تا خیال و فکر خوش بر وی زند ** فکر شیرین مرد را فربه کند

جانور فربه شود لیک از علف ** آدمی فربه ز عزست و شرف 290

آدمی فربه شود از راه گوش ** جانور فربه شود از حلق و نوش

گفت آن خاتون ازین ننگ مهین ** خود دهانم کی بجنبد اندرین

این چنین ژاژی چه خایم بهر او ** گو بمیر آن خاین ابلیس‌خو

گفت خواجه نی مترس و دم دهش ** تا رود علت ازو زین لطف خوش

دفع او را دلبرا بر من نویس ** هل که صحت یابد آن باریک‌ریس 295

چون بگفت آن خسته را خاتون چنین ** می‌نگنجید از تبختر بر زمین

زفت گشت و فربه و سرخ و شکفت ** چون گل سرخ هزاران شکر گفت

که گهی می‌گفت ای خاتون من ** که مبادا باشد این دستان و فن

خواجه جمعیت بکرد و دعوتی ** که همی‌سازم فرج را وصلتی

تا جماعت عشوه می‌دادند و گان ** که ای فرج بادت مبارک اتصال 300

تا یقین‌تر شد فرج را آن سخن ** علت از وی رفت کل از بیخ و بن

بعد از آن اندر شب گردک به فن ** امردی را بست حنی هم‌چو زن

پر نگارش کرد ساعد چون عروس ** پس نمودش ماکیان دادش خروس

مقنعه و حله‌ی عروسان نکو ** کنگ امرد را بپوشانید او

شمع را هنگام خلوت زود کشت ** ماند هندو با چنان کنگ درشت 305

هندوک فریاد می‌کرد و فغان ** از برون نشنید کس از دف‌زنان

ضرب دف و کف و نعره‌ی مرد و زن ** کرد پنهان نعره‌ی آن نعره‌زن

تا به روز آن هندوک را می‌فشارد ** چون بود در پیش سگ انبان آرد

زود آوردند طاس و بوغ زفت ** رسم دامادان فرج حمام رفت

رفت در حمام او رنجور جان ** کون دریده هم‌چو دلق تونیان 310

آمد از حمام در گردک فسوس ** پیش او بنشست دختر چون عروس

مادرش آنجا نشسته پاسبان ** که نباید کو کند روز امتحان

ساعتی در وی نظر کرد از عناد ** آنگهان با هر دو دستش ده بداد