هین ز بدنامان نباید ننگ داشت ** هوش بر اسرارشان باید گماشت

هر که او یک‌بار خود بدنام شد ** خود نباید نام جست و خام شد 2920

ای بسا زر که سیه‌تابش کنند ** تا شود آمن ز تاراج و گزند

قصه‌ی آنک گاو بحری گوهر کاویان از قعر دریا بر آورد شب بر ساحل دریا نهد در درخش و تاب آن می‌چرد بازرگان از کمین برون آید چون گاو از گوهر دورتر رفته باشد بازرگان به لجم و گل تیره گوهر را بپوشاند و بر درخت گریزد الی آخر القصه و التقریب

گاو آبی گوهر از بحر آورد ** بنهد اندر مرج و گردش می‌چرد

در شعاع نور گوهر گاو آب ** می‌چرد از سنبل و سوسن شتاب

زان فکنده‌ی گاو آبی عنبرست ** که غذااش نرگس و نیلوفرست

هرکه باشد قوت او نور جلال ** چون نزاید از لبش سحر حلال 2925

هرکه چون زنبور وحیستش نفل ** چون نباشد خانه‌ی او پر عسل

می‌چرد در نور گوهر آن بقر ** ناگهان گردد ز گوهر دورتر

تاجری بر در نهد لجم سیاه ** تا شود تاریک مرج و سبزه‌گاه

پس گریزد مرد تاجر بر درخت ** گاوجویان مرد را با شاخ سخت

بیست بار آن گاو تازد گرد مرج ** تا کند آن خصم را در شاخ درج 2930

چون ازو نومید گردد گاو نر ** آید آنجا که نهاده بد گهر

لجم بیند فوق در شاه‌وار ** پس ز طین بگریزد او ابلیس‌وار

کان بلیس از متن طین کور و کرست ** گاو کی داند که در گل گوهرست

اهبطوا افکند جان را در حضیض ** از نمازش کرد محروم این محیض

ای رفیقان زین مقیل و زان مقال ** اتقوا ان الهوی حیض الرجال 2935

اهبطوا افکند جان را در بدن ** تا به گل پنهان بود در عدن

تاجرش داند ولیکن گاو نی ** اهل دل دانند و هر گل‌کاو نی

هر گلی که اندر دل او گوهریست ** گوهرش غماز طین دیگریست

وان گلی کز رش حق نوری نیافت ** صحبت گلهای پر در بر نتافت

این سخن پایان ندارد موش ما ** هست بر لبهای جو بر گوش ما 2940

رجوع کردن به قصه‌ی طلب کردن آن موش آن چغز را لب‌لب جو و کشیدن سر رشته تا چغز را در آب خبر شود از طلب او

آن سرشته‌ی عشق رشته می‌کشد ** بر امید وصل چغز با رشد

می‌تند بر رشته‌ی دل دم به دم ** که سر رشته به دست آورده‌ام

هم‌چو تاری شد دل و جان در شهود ** تا سر رشته به من رویی نمود