گفت یا حادی انخ لی ناقتی ** جاء اسعادی و طارت فاقتی 3110
Dedi ki: Ey deveyi süren, devemi ıhlat, bana yardım geldi, yoksulluğun uçup gitti.
ابرکی یا ناقتی طاب الامور ** ان تبریزا مناخات الصدور
Çök ey devem, işler güzelleşti. Şüphe yok ki Tebriz, gönüllerin çöktükleri bir yurttur.
اسرحی یا ناقتی حول الریاض ** ان تبریزا لنا نعم المفاض
Ey devem bahçelerin kenarlarında yayıl. Tebriz, bize ne güzel de bir feyiz yeri ya!
ساربانا بار بگشا ز اشتران ** شهر تبریزست و کوی گلستان
Ey deveci develerin yükünü çöz. Burası Tebriz şehri, gül bahçelerinin bulunduğu yer.
فر فردوسیست این پالیز را ** شعشعه‌ی عرشیست این تبریز را
Bu bağda cennet parlaklığı, cennet güzelliği var. Bu Tebriz’de arş nuru var.
هر زمانی نور روح‌انگیز جان ** از فراز عرش بر تبریزیان 3115
Her an Tebrizlilere arşın yücesinden cana canlar katan bir koku gelmededir.
چون وثاق محتسب جست آن غریب ** خلق گفتندش که بگذشت آن حبیب
O garip, muhtesibin evini arayınca halk dediler ki: O dost, vefat etti.
او پریر از دار دنیا نقل کرد ** مرد و زن از واقعه‌ی او روی‌زرد
Evvelsi gün dünya yurdundan göçtü. Onun ölümü yüzünden erkeğin yüzü de sapsarı, kadının yüzü de.
رفت آن طاوس عرشی سوی عرش ** چون رسید از هاتفانش بوی عرش
O arş tavusuna hatiflerden arş kokusu geldi, o da arşa gitti.
سایه‌اش گرچه پناه خلق بود ** در نوردید آفتابش زود زود
Halk, onun gölgesine sığınırdı. Fakat güneş, o gölgeyi tez tez dürüverdi.
راند او کشتی ازین ساحل پریر ** گشته بود آن خواجه زین غم‌خانه سیر 3120
Evvelsi gün, bu kıyıdan gemisini sürdü. O büyük zat, bu gam yurduna doymuştu zaten.
نعره‌ای زد مرد و بیهوش اوفتاد ** گوییا او نیز در پی جان بداد
Garip bunu duyunca bir nâra attı, kendisinden geçip gitti. Sanki o da, muhtesibin ardından can verdi.
پس گلاب و آب بر رویش زدند ** همرهان بر حالتش گریان شدند
Hemen yüzüne gül suyu serptiler, sular saçtılar. Yol arkadaşları, haline ağladılar.
تا به شب بی‌خویش بود و بعد از آن ** نیم مرده بازگشت از غیب جان
Adam, geceye kadar kendisine gelemedi, gece yarısında gayb âleminden canı geri geldi, yarı ölü bir halde ayıldı.
باخبر شدن آن غریب از وفات آن محتسب و استغفار او از اعتماد بر مخلوق و تعویل بر عطای مخلوق و یاد نعمتهای حق کردنش و انابت به حق از جرم خود ثم الذین کفروا بربهم یعدلون
Garibin, muhtesibin ölümünü duyunca mahlûka dayandığından, mahlûkun ihsanına güvendiğinden dolayı tövbe etmesi ve Tanrı nimetlerini anarak suçundan vazgeçip Tanrı’ya yüz tutması. “ Kâfir olanlar, bu kadar nimetleri görürler de sonra yine rablerinden dönerler.”
چون به هوش آمد بگفت ای کردگار ** مجرمم بودم به خلق اومیدوار
Aklı başına gelince dedi ki: Yarabbi, suçluyum. Halka ümit bağladım.
گرچه خواجه بس سخاوت کرده بود ** هیچ آن کفو عطای تو نبود 3125
Muhtesip cömertti ama cömertlikte hiç de senin eşin olamaz.
او کله بخشید و تو سر پر خرد ** او قبا بخشید و تو بالا و قد
O külâh bağışlar, sen, akılla dolu baş verirsin. O kaftan verir, sen boy pos ihsan edersin.
او زرم داد و تو دست زرشمار ** او ستورم داد و تو عقل سوار
O altın verir bana, sen altın sayan el. O katır verir bana sen ona binecek akıl.
خواجه شمعم دادو تو چشم قریر ** خواجه نقلم داد و تو طعمه‌پذیر
O bana ışık verir, sen aydın göz. O meze verir, sen onu yiyecek kabiliyet.
او وظیفه داد و تو عمر و حیات ** وعده‌اش زر وعده‌ی تو طیبات
O maaş verir, sen ömür ve yaşayış. Onun vaat ettiği şey altındır, senin vaat ettiğin, temiz şeyler.